Scarlett staarde naar het plafond terwijl ze wachtte tot haar kamer genoot en goeie vriendin Ruby eindelijk in slaap zou vallen. Er was al te veel tijd op gegaan aan wachten terwijl ze wel beter dingen te doen had. Ze wou gewoon niet dat Ruby in de gaten zou krijgen dat zij er midden in de nacht er vandoor ging. Eindelijk was de ademhaling van haar kamergenoot zo gedaald dat het duidelijk was dat ze sliep. Scarlett sloeg de dekens van haar af en stapte zo langzaam en voorzichtig mogelijk uit het bed aangezien Scarlett het bed had dat het meeste kraakte. Zodra ik veilig met mijn blote voeten op de koude vloer stond keek ik nog even voor de zekerheid naar Ruby, ze was nog geen millimeter verplaatst. Mooi dat betekende dat ze echt in slaap was, zo voorzichtig mogelijk trok ze haar laatje van het nachtkastje open en haalde een klein zakje te voorschijn. Snel stak ze die in de zak van haar jurkje die ze gewoon aan had weten te houden zonder dat het opviel dat ze het in bed aan had. Daarna pakte ze haar schoenen en school tas voor ze de kamer zachtjes verliet. De poeder die ze mee had genomen was een noodoplossing voor sommige momenten. Ze gebruikte de coke alleen wanneer ze geen keus meer had en haar schoolwerk maar niet af kreeg. Het was niet dat ze geen tijd nam voor haar huiswerk en haar toetsen. Het leren was gewoon moeilijk voor haar, iets wat Scarlett nooit had aangegeven aan niemand niet. Ze schaamde zich te veel om toe te geven dat ze moeite had met lezen en schrijven. Zodra ze eenmaal bij de bibliotheek aan was gekomen haalde ze een sleutel uit haar zak en draaide de deur los. Ze had met moeite een sleutel kunnen fixen waar door ze snachts nog door kon met studeren, zodra ze binnen was sloot ze de deur zo zacht mogelijk en deed een paar van de lampen aan die aan het plafond hingen. Ze zorgde er in elk geval voor dat niet alle lampen aan gingen aangezien er dan te veel licht zou zijn. Scarlett liep meteen naar achteren toe waar een tafel stond, ze zette haar spullen neer. Haalde het zakje met coke uit haar zak waarna ze het fijn maakte en niet veel later een lijntje op snoof. Nu wist ze zeker dat ze de gehele nacht wakker kon blijven. Snel ruimde ze het op voor ze haar laptop en boeken te voorschijn haalde om bezig te gaan met haar werk stuk.

& Ruby

Ze werd wakker, terwijl haar kamer nog donker was. Dat betekende dus dat het nog nacht was. Waarom was ze dan wakker geworden? Ruby duwde zichzelf slaperig overeind en keek op haar wekker. Half 1. Ze keek om zich heen, en haar oog ging meteen naar het bed van Scarlett, haar kamergenoot en goede vriendin. Haar bed was leeg. Ruby beet op haar lip. Dit was niet de eerste keer, wist ze. Waarom kneep Scarlett er 's nachts tussenuit? Lag het aan Ruby? Vond ze haar misschien niet aardig?
Wat moest ze nu doen? Moest ze opzoek gaan naar het meisje? Ze wilde eigenlijk wel weten waar ze uithing. Wat ze deed. Waarom ze dat niet hier kon doen. Dus stond Ruby op, deed snel wat kleren aan, stapte in haar balarina's en liep hun kamer uit. Alles wat ze hoefde te doen, was opzoek gaan naar licht. Ruby dwaalde de school door, tot ze inderdaad licht vond. Het kwam uit de bibliotheek. Ze liep naar de deur en bleef er aarzelend voor staan. Moest ze dit wel doen? Wat als Scarlett hier niet was. Maar, wie zou er dan zijn?
Voorzichtig opende ze de deur, en liep naar binnen. En inderdaad, Scarlett was er. Op de tafel voor haar lagen boeken en haar laptop. Kennelijk was ze bezig met schoolwerk. Maar waarom deed ze dat nu? "Scarlett?"

Normaal de tijd was Scarlett nu al elke keer aan het gapen of had ze moeite met haar ogen op te houden. Maar zoals verwacht zorgde de drugs er voor dat ze wakker bleef en niet moe werd, daar naast was ze in een positieve bui wat alleen maar goed was. Dit zou alleen maar voordeel hebben, ze hoopte nu alleen dat niemand haar kwam storen. Ze wist namelijk dat haar pupillen groter waren dan normaal waar door een persoon die kennis had van drugs al snel in de gaten kon krijgen dat ze onder invloed was. Haar vingers gleden over de geschreven tekst heen van het school boek terwijl ze zacht in haar onderlip beet. Ze mocht geen gebruik maken van Google waar door ze wel op zoek moest gaan naar boeken in de bibliotheek. Vandaar ook dat ze had besloten om hier heen te gaan. Daar naast was het hier gewoon zo rustig en kwam niemand hier snachts. Scarlett stond op om naar de juiste afdeling te lopen. Haar vingers gleed over de kaften heen en al snel vond ze wat ze zocht, ze pakte het boek van de plank en liep al lezend weer terug. Ze bladerde er snel door heen terwijl ze half de bladzijde las om zo de juiste onderwerp te vinden. Zodra ze die gevonden had vocht ze zich zelf moeizaam door het hoofdstuk heen. Een zachte zucht verliet Scarlett haar mond voor ze weer wat intikte op haar laptop. Ze had in de tussen tijd niet in de gaten dat iemand de bibliotheek binnen trede en haar kant op kwam lopen, ze was met haar gedachten zo in haar werkstuk. "Scarlett?" Geschrokken keek ze om en had een betrapte blik in haar ogen. Verdomme, Ruby hoorde in hun kamer te slapen!
"Hey," haar stem klonk wat zenuwachtig terwijl ze meteen weer recht keek. Wat moest ze nu invredesnaam tegen haar zeggen? Scarlett kon haar moeilijk weer weg sturen. Onbewust liet ze haar hand langs haar neus heen gaan bang dat er misschien nog wat poeder op haar neus zat. Ondanks dat ze een kokertje gebruikte kon het wel gewoon gebeuren. Haar blik schoot snel over de tafel heen om er zeker van te zijn dat alles weg was.
"Moet je niet slapen? Ruby het is al laat." Scarlett gedroeg zich onbewust erg zenuwachtig en liet haar vingers op tafel tikken.
"Je bent toch niet door mij wakker geworden, het spijt me als dat wel zo is." Waarom kon ze nu niet gewoon normaal tegen haar doen, ze was immers haar beste vriendin.
"Sorry ik wil je niet weg jagen ik heb het gewoon even druk dat is alles." Een glimlach verscheen rond haar lippen terwijl ze dat zei.

Het was duidelijk dat Scarlett Ruby niet had horen binnenkomen, want zodra ze haar naam zei, keek het meisje met een ruk om, met een betrapte blik in haar ogen. Ruby zag dat Scarletts ogen over de tafel gingen, en ze volgde haar blik. Maar er lag niets raars. Wat was er aan de hand? "Hey," haar stem klonk zenuwachtig. "Moet je niet slapen? Ruby het is al laat." Normaal had Ruby naar haar kamergenoot geluisterd, maar ze wilde weten wat er aan de hand was. "Ik sliep ook." zei ze kalm, maar nog steeds wat onzeker, omdat ze de hele situatie niet begreep. "Je bent toch niet door mij wakker geworden, het spijt me als dat wel zo is." Ruby sloeg haar armen over elkaar. Er was hier veel meer aan de hand. Dit speelde al langer. Dit was niet de eerste keer dat Scarlett de kamer uit was geslopen, midden in de nacht. "Sorry ik wil je niet weg jagen ik heb het gewoon even druk dat is alles." Een glimlach verscheen op haar gezicht, en Ruby keek onderzoekend in haar ogen.
"Wat is er echt aan de hand? Je doet raar... Volgensmij knijp je er vaker midden in de nacht tussenuit..." zei Ruby wat aarzelend.

"Ik sliep ook." hmm ze was dus niet door haar wakker geworden, maar wat deed ze hier dan? Waarom was Ruby op zoek gegaan naar haar. Het had ook gekund dat Scarlett bijvoorbeeld naar het toilet was gegaan, of ruby moest lang hebben gewacht tot wanneer ze terug zou gekomen. Dan was het logisch dat ze haar was gaan zoeken.
"Ik kon gewoon niet slapen en ik had nog wat werk te doen, vandaar dat ik hier zit." Scarlett probeerde zo veel goeie redenen te vinden om uit te leggen wat ze hier nu deed. Te bang dat Ruby achter haar gebruik zou gaan komen. Ze voelde zich daarom ook zo ongemakkelijk in de buurt van haar beste vriendin, iets waar ze normaal nooit last van had. Aan de manier hoe Ruby haar armen over elkaar heen sloeg was het duidelijk dat ze haar niet helemaal geloofde. Scarlett beet hard op haar lip en wenste gewoon dat ze voor nu even weg ging. Ze voelde steeds rotter op dit moment en dat was nou niet zo heel erg handig op dit moment. Scarlett wende haar blik weg zodra Ruby haar in de ogen keek. Ongemakkelijk staarde ze naar haar beeld scherm terwijl ze haar vingers op het hout liet tikken van de tafel. "Wat is er echt aan de hand? Je doet raar... Volgensmij knijp je er vaker midden in de nacht tussenuit..." Scarlett zuchtte eens diep terwijl ze zich verschoof op haar stoel.
"Er is helemaal niks oké!" viel ze uit naar Ruby waarna ze zich zenuwachtiger ging gedragen. Scarlett sloeg het boek net wat te hard dicht waarna ze op stond.
"Ik moet gewoon wat dingen af maken en wat ik in de nacht uit spook dat gaat jouw al helemaal niks aan." Na die woorden liep ze weg om haar boek weer weg te zeggen. Hoe kon ze zo tegen haar vriendin doen? Scarlett had nu al spijt van haar gedrag en hoopte het goed te kunnen maken, maar daar stond haar hoofd nu niet echt bij. Eenmaal het boek weg te hebben gebracht liep ze terug naar haar spullen terwijl ze hard op haar lip beet.

"Ik kon gewoon niet slapen en ik had nog wat werk te doen, vandaar dat ik hier zit." Onzeker keek Ruby haar aan. Was het onterecht dat ze wat slechts over Scarlett dacht? Of was het wel logisch? Voorzichtig zei Ruby dat ze vond dat Scarlett raar deed. Dat had ze beter niet kunnen doen. "Er is helemaal niks oké!" Scarlett stond op, sloeg haar boek hard dicht. Ruby zette geschrokken een stap naar achter, waardoor ze met haar rug tegen de muur stond. "Ik moet gewoon wat dingen af maken en wat ik in de nacht uit spook dat gaat jouw al helemaal niks aan." Scarlett draaide zich om en liep weg om haar boek terug te zetten. Tranen ontstonden in Ruby's ogen. Waarom deed Scarlett zo tegen haar? Nooit had ze zo gedaan. Ruby kon al slecht tegen boze mensen, maar als haar beste vriendin boos op haar was... Wat had ze fout gedaan?
"Het... Het spijt me..." zei ze zachtjes, amper hoorbaar. Ruby draaide zich om en liep naar de uitgang van de bibliotheek.

"Het... Het spijt me..." Ze keek op toen ze Ruby hoorde praten en zag wat ze haar beste vriendin had aangedaan. Hoe kon ze dit in vredesnaam doen. Ruby had altijd voor haar klaar gestaan en precies anders om. "Ruby wacht! Het spijt me oké, ik meen het. Ik bedoelde het niet zo, ik sta gewoon onder veel stress en op zulke momenten kan ik gewoon verkeerd reageren." Het duurde niet lang voor ze zich besefte dat Ruby gewoon weg zou gaan lopen als ze haar niet zou stoppen. Scarlett liep achter haar aan en sloeg haar vingers om haar pols heen, met de bedoeling haar tegen te houden. "Ruby, alsjeblieft het spijt me." fluisterde Scarlett zacht, hoe moest ze dit nu goed maken met haar, misschien kon ze beter de waarheid vertellen. Niet alles, maar een gedeelte er van, ze zou namelijk nooit iemand vertellen dat ze af en toe drugs gebruikte om haar school werk af te krijgen. "Laat het me uit leggen, alsjeblieft." Scarlett trok zacht aan haar hand om haar mee te krijgen terug naar de tafel. "Het spijt me echt." fluisterde ze zacht menend.

"Ruby wacht! Het spijt me oké, ik meen het. Ik bedoelde het niet zo, ik sta gewoon onder veel stress en op zulke momenten kan ik gewoon verkeerd reageren." Ruby stopte, wendde haar hoofd naar de zijkant om Scarlett wat beter te kunnen horen. Toch liep ze weer verder, tot ze tegengehouden werd. Ruby draaide zich om en keek met een mengeling van angst en boosheid naar haar vriendin. "Ruby, alsjeblieft het spijt me." fluisterde Scarlett. Ruby zuchtte en keek ongemakkelijk naar de grond. "Waarom... Waarom deed je zo? Wat is er met je aan de hand?" nog steeds was haar stem zo zacht dat het nauwelijks hoorbaar was.
Scarlett trok zacht aan Ruby's hand en trok haar zo mee naar de tafel. Ruby zuchtte en liet zich mee voeren. "Leg het dan uit! Waarom... Waarom lieg je tegen me?!"

"Waarom... Waarom deed je zo? Wat is er met je aan de hand?" Een zachte zucht verliet haar lippen terwijl ze naar haar keek. "Het spijt me echt waar, ik ben de slechte beste vriendin ooit." dit keer was ook haar stem zachter dan dat ze eerder gesproken had. Scarlett had eerlijk waar nooit gedacht dat ze ook maar zo tegen Ruby zou gaan doen, ze wist namelijk dat Ruby daar niet tegen kon. Ze haatte het om haar te zien huilen en nu was het dit keer zij zelf die het veroorzaakt had. "Leg het dan uit! Waarom... Waarom lieg je tegen me?!" Om eerlijk te zijn schrok Scarlett van het feit dat het nu Ruby was die haar stem verhief, natuurlijk was dit meer dan logisch dat ze het deed alleen had ze haar nog nooit zo mee gemaakt. Scarlett dwong Ruby een soort van om te gaan zitten voor ze zelf plaats nam en even stil bleef om te bedenken hoe ze dit moest zeggen. "De reden dat ik vaak weg ga in de nacht is omdat ik een waarschuwing heb gekregen, als mijn cijfers niet omhoog gaan hoef ik volgend semester niet terug te komen." fluisterde Scarlett zacht terwijl er tranen in haar ogen verscheen. Een zucht verliet haar lippen terwijl ze zich wat bewoog op haar stoel voor ze na een zucht verder sprak. "Het is niet dat ik mijn schoolwerk niet maak of niet leer... Ik heb moeite met lezen en schrijven." gooide ze er uit waarna ze beschaamd weg keek. Het ging echt niet alleen maar om de kleine dingen, nee Scarlett maakte de domste en grootste fouten. "Daar door heb ik moeite met leren en alles." mompelde ze zacht.

Nu ze Scarlett reactie zag, voelde Ruby zich schuldig. Ze had niet willen schreeuwen tegen haar vriendin. "De reden dat ik vaak weg ga in de nacht is omdat ik een waarschuwing heb gekregen, als mijn cijfers niet omhoog gaan hoef ik volgend semester niet terug te komen." Scarlett had haar gedwongen te gaan zitten. Ruby keek haar verbaast aan. Scarlett leerde goed, toch? Hoe kon het dat ze slechte cijfers haalde? "Het is niet dat ik mijn schoolwerk niet maak of niet leer... Ik heb moeite met lezen en schrijven." Daar stond het blonde meisje het haar mond vol tanden. Scarlett keek beschaamd weg. Ruby vond het vreselijk haar zo te zien. Ze had het idee dat ze haar diepste geheim uit Scarlett had getrokken. "Daar door heb ik moeite met leren en alles." Ruby zuchtte en haalde een hand door haar haar.
"Weet iemand van de universiteit dit? Waarom heb je geen hulp gevraagd? Je schaamt je, dat zie ik. Maar dat hoeft niet. Het kan je zo weer op een goede manier geleerd worden. Als je er maar om vraagd," zei Ruby. Ze zette twee vingers onder Scarletts kin en dwong haar zo om haar aan te kijken.

"Weet iemand van de universiteit dit? Waarom heb je geen hulp gevraagd? Je schaamt je, dat zie ik. Maar dat hoeft niet. Het kan je zo weer op een goede manier geleerd worden. Als je er maar om vraagd," Ze wou weg kijken van Ruby maar helaas had ze geen keus aangezien ze niet veel later door haar werd gedwongen om haar aan te blijven kijken. "Nee niemand weet het en daar mee bedoel ik ook niemand." fluisterde ze zacht terwijl ze moeizaam slikte. "Zelfs mijn ouders niet, je bent de eerste die het nu weet en dat wil ik graag houden zo." Bekende Scarlett eerlijk, ze schaamde zich gewoon te diep en dat sloeg eigenlijk helemaal nergens op. Maar ze kon er ook niks aan doen, ze wou namelijk niemand teleur stellen vooral haar ouders niet. Ze had hen al te vaak teleurgesteld en het zou niet nog een keer gebeuren! Daar zou ze alles aan gaan doen, zelfs als dat betekend dat ze nachten door moest werken. "Beloof me dat je het aan niemand verteld." fluisterde ze zacht en bleef haar vriendin aan kijken.

zei Ruby. Ze zette twee vingers onder Scarletts kin en dwong haar zo om haar aan te kijken.

"Nee niemand weet het en daar mee bedoel ik ook niemand." Ruby beet op haar lip. Ze wilde Scarlett helpen, maar ze had geen idee hoe. Ze kon haar wel leren lezen en schrijven, maar hoe moest ze dat aanpakken? Voor haar was het allemaal zo logisch... "Zelfs mijn ouders niet, je bent de eerste die het nu weet en dat wil ik graag houden zo." Ruby knikte langzaam en keek haar vriendin weer aan. "Maar... Je kan hulp vragen, hea? Bijlessen. Je zult er blij mee zijn, echt. Schoolwerk wordt dan denk ik veel makkelijker..." De zinnen kwamen wat aarzelend haar mond uit, bang dat ze Scarlett weer boos zou maken. "Beloof me dat je het aan niemand verteld." Ruby zuchtte, zocht een uitweg. Ze wilde Scarlett helpen, maar dat kon ze zelf niet. "Oke, beloofd..."