Rustig opende Scarlett haar kluisje en liet haar blik naar de spiegel gaan die ze er in had gehangen, haar bril was inderdaad vies geworden. Met een zucht deed ze hem af en pakte een brillen doekje terwijl ze de glazen schoon aan het maken was probeerde Scarlett het juiste boek te vinden die ze nodig zou hebben voor de volgende les. Gelukkig had ze nu een tussen uur waar door Scarlett zich niet hoefde te haasten, snel deed ze haar bril weer op toen de glazen schoon waren om daarna het doekje in haar school tas te stoppen om hem later wanneer ze op haar kamer was weg te gooien. Zodra ze het boek gevonden had eindigde die ook in haar tas, samen met nog een schrift en haar rekenmachine. Eenmaal zeker van dat ze alles had sloot ze haar kluisje weer en deed die op slot. Scarlett draaide zich om en was van plan naar de kantine te gaan, om daar wat te eten te kopen wat ze buiten op zou gaan eten. ’Wat!’ Dat ene woordje liet haar schrikken waar door ze bleef stil staan om, om haar heen te kijken. Voor ze ook maar achter haar kon kijken voelde ze hoe iemand tegen haar aan liep. Meteen draaide ze zich om, van plan om iets te zeggen. Scarlett liet haar blik naar de telefoon gaan die op de grond lag. Een vage stem was te horen waar door ze de telefoon oppakte. Aan de blik van de jongen leek hij niet helemaal blij te zijn met het telefoontje. Vooral de Wat! Zorgde er voor dat ze dat dacht. Zonder er ook maar bij naar te denken zette ze de telefoon aan haar oor en begon ze te praten.
"Het nummer dat u probeert te bellen is niet beschikbaar, bel op een ander moment terug of spreek een bericht in na de piep." voor ze ook maar een piep maakte drukte ze de persoon weg. Voor Scarlett de telefoon ook maar terug gaf zette ze zonder het te vragen het geluid uit waarna ze de telefoon naar hem uit stak.
"Alsjeblieft," een kleine glimlach verscheen rond haar lippen terwijl ze hem zo onschuldig mogelijk aan keek, in de hoop dat hij toch niet boos werd.

Even had Scarlett verwacht dat hij boos op haar zou worden, maar daar in tegen leek er een glimlach op zijn gezicht te ontstaan. Scarlett besloot teriug te glimlachen en was dankbaar dat hij toch niet boos erom werd. Zij zelf zou het echter wel zijn geweest, maar dat lag natuurlijk altijd aan de persoon zelf. 'Bedankt, al krijg je haar zo niet stil hoor’ Scarlett haalde haar schouders op terwijl ze hem bleef aan kijken. "Gewoon niet meer oppakken." knipoogde ze naar hem. Dat zou de beste manier zijn om het te doen, gewoon de telefoon op stil houden. "Desnoods block je die persoon.

Makkelijker kun je het niet maken." Ze liet haar blik over zijn gezicht heen gaan en probeerde er achter te halen of ze hem al eerder had gezien op school. Waarschijnlijk was ze hem wel eens tegen gekomen maar zijn naam kon ze zich zeker niet herinneren. "Ik ben Scarlett trouwens, en loop je altijd schreeuwent aan de telefoon tegen mensen op?" grapte ze waarna ze haar vingers door haar haren liet gaan. "Mij overkomt het namelijk dagelijks." sprak ze met nog steeds de glimlach op haar gezicht. "Het is gewoon een bezigheid, niet dat andere dat altijd leuk vinden. Natuurlijk snap je wel dat dit een grap is denk ik. Ik zou me erg ongemakkelijk voelen namelijk."