Het weekend zou bijna beginnen. En hoewel haar meeste klasgenote wilde plannen maakte, droomde Clarissa het laatste uur wonderbaarlijk genoeg telkens weg. Vanochtend had ze haar wiskundetoets teruggekregen. Het ding brandde in haar tas, ze voelde het ding zowat naar haar schreeuwen. Toen eindelijk de bel ging sprong ze op, groette haar vriendinnen nog snel en schoot zelfs voor de jongens langs het lokaal uit. Haar handtas stevig in haar handen geklemd terwijl ze door de drukke gangen heen stroomde. Het muzieklokaal bevond zich echter aan de andere kant van de school, dus duurde het wel eventjes voordat ze er was. De bel was ondertussen al gegaan en de lokalen waren leeg. Logisch, wie wilde er op vrijdagmiddag nou langer blijven dan nodig was. Well.. misschien was zij nou net die ene uitzondeling, maar ze deed het niet om te slijmen bij een docent of om betere cijfers te halen. Haar doel was iets heel anders.
Toen ze aankwam bij het desbetreffende lokaal voelde ze dat haar hart sneller klopte dan normaal, iets wat bij haar nooit zomaar gebeurde. Op het moment dat ze de deurknop wilde omdraaiden hoorde ze heldere pianoklanken van de andere kant van de deur komen. Er gleed een korte rilling over haar lichaam, van haar schouders tot de puntjes van haar tenen. De pianoklanken werden niet veel later gevolgd door een stem, een stem die eerst zachter en ingehouden klonk, maar later steeds meer kracht verzamelde. Zonder dat ze het doorhad, had ze langzaam de deur van het lokaal geopend, waarbij ze om het hoekje had gekeken en hem inderdaad zag zitten. Het duurde niet al te lang, want toen leek de man door te hebben dat de deur van zijn lokaal open stond en stopte midden in zijn zin. Eventjes bleef ze stil staan, maar schuifelde uiteindelijk licht blozend naar binnen en sloot de deur. "Ik was niet van plan u midden in uw lied te storen," verontschuldigde ze zich terwijl ze haar tas op een dichtbijzijnd tafeltje neerzette. "Ik wist niet dat u ook zong," merkte ze toen op.

Er werd een korte blik op haar gericht door de man die achter de piano zat. Hij vroeg haar, duidelijk niet bepaald blij dat ze zomaar binnen was komen vallen, voortaan te kloppen. "Sorry," was haar korte antwoord hierop waarna ze voelde dat er nog altijd een lichte blos op haar wangen stond. De man kwam, terwijl dat ze haar tas op een tafeltje neer zette, vanachter de piano vandaan. Hij zong soms, maar ergens kon ze de licht bittere ondertoon wel horen, ze was duidelijk wat ongelegen binnen komen vallen. Wat ongemakkelijk bleef ze staan en keek hoe de man wat over zijn slapen wreef, waarna hij begon over haar wiskunde proefwerk. "Oh.. Uhm.. Ja." Ze draaide zich met haar rug naar hem toe, waarna ze in haar tas begon te rommelen en zocht naar het proefwerk. Hierbij beet ze kort op haar lip, dit was toch moeilijker en ongemakkelijker dan ze had gehad. Na een paar seconden viste ze het blaadje uit haar wiskundeboek en vouwde het open, waarna ze het de man aanreikte. Het was een wat lager cijfer, maar nog wel een voldoende: namelijk een mager zesje. Zo had haar wiskundeleraar het in elk geval genoemd, al was er duidelijk wel een licht trotse toon in de stem van haar docent bespeurd geweest. Normaal gesproken haalde ze de laagste onvoldoendes van de hele klas, dus dit was opeens een verassing. Wat ongemakkelijk bleef ze staan, de man afwachtend aankijkend.

Nadat hij de toets een keertje glad had gestreken en naar het cijfer op het papiertje had gekeken, reikte hij het weer naar haar uit. Toen ze het aannam klonk zijn bevestiging, oké. Haar wat verlegen en ongemakkelijke houding van net leek als sneeuw voor de zon te verdwijnen toen hij meldde dat ze dan maar zouden beginnen, en dat ze een keyboard moest gaan pakken. Ze volgde zijn hand en propte ondertussen het blaadje weer in haar tas, waarna ze enthousiast tussen de tafeltjes door stapte en achterin haar hand op een van de keyboards legde die in het rijtje stond. Voorzichtig, bang om misschien iets te laten vallen en te breken, pakte ze het voorwerp met twee handen op en nam het mee naar voren. Ze plaatste het ding op één van de vrije tafeltjes en keek de man toen vragend aan. Tsja, zo'n instrument had ze nog nooit bespeeld dus zou hij niet meteen van haar moeten verwachten dat ze zomaar iets ermee zou kunnen doen. Dat zouden zijn oren haar waarschijnlijk ook niet in dank afnemen.

Nadat ze een stoel had aangeschoven en voor het keyboard was gaan zitten, liep de man naar haar toe en ging achter haar staan. Ze richtte haar blik op de toetsen, waarvan sommige een zwarte kleur hadden en andere een witte. Bij zijn woorden bestudeerde ze het keyboard aandachtig. Je kon inderdaad zien dat er groepen van drie zwarte en twee zwarte te zien waren. In het midden beginnen, bij een groepje van twee. De man pakte haar handen voorzichtig beet en legde deze op de juiste plek. Kort fronste ze, maar luisterde wel naar wat de hij vertelde. De duim van haar rechterhand lag nu op de c, en haar andere vingers op de d, e, f en g. Dit was moeilijker dan verwacht, moest ze toegeven. Maar daarom was hij hier ook om het haar te leren, daarom zaten ze hier op vrijdag middag na schooltijd. "Uhm.." Eventjes was ze stil. "Duim op g.. andere vingers op de f, e, d en c." Haar handen lagen nu - als het goed was - op de juiste toetsen van het keyboard. Vragend keek ze half over haar schouder heen, want ze had werkelijk geen idee of ze hem nu goed gesnapt had of nu. Het was ook allemaal zo ingewikkeld, het leek wel wiskunde. Alleen dan net wat leuker.

Toen ze hem aankeek zag ze dat hij zijn hoofd schudde, waarbij haar hoofd weer een lichte blos kreeg. Het was ook allemaal zo ingewikkeld, en al die lettertjes leken wat haar betrof wat te veel op wiskunde. Het was niet dat ze verwacht had dat alles zo één, twee, drie zou lukken. Maar een kleine teleurstelling was wel dat het nu al fout ging. Kort beet ze op haar lip en staarde naar de toetsen, met een lichte frons op haar voorhoofd. "Oh.." mompelde ze toen wat verslagen. Maar uiteindelijk kwam alles weer naar boven zetten en knikte ze een keertje, dit keer wat meer vastberaden. Hierna kwam zijn uitleg over de zwarte toetsen. Iets wat ze, wonderbaarlijk genoeg, wél snapte. "Oké," zei ze toen als teken dat ze het weer allemaal begreep. Iets wat ze wel al wist was hoe de rest van je handen in een houding moest worden gebracht. Er moest genoeg ruimte onder je vingers zitten zodat je duim er onderdoor kon gaan tijdens het spelen, en door haar handen iets te verleggen lukte dat haar.

De koude toetsen van het keyboard voelde zo veel anders dan de dunne, sterke snaren van haar eigen gitaar. Maar ze zou eraan moeten wennen, want ze zou wel vaker achter dit instrument gaan zitten. In haar ooghoek zag ze hoe de man weer plaats nam achter zijn piano en zijn handen vrijwel meteen op de juiste toetsen legde, alsof het automatisch ging en hij het met zijn ogen dicht kon. Kort beet ze op haar lip, maar het hoorde er nou eenmaal bij, het leren. Het volgende zou haar helpen met de tonen beter te kennen, waarna hij een deuntje speelde dat met de toets hoger werd. Solfège. Daar had ze wel van gehoord, ook in zijn lessen natuurlijk. En soms gebruikte ze het op haar gitaar. Bij zijn woorden knikte ze een keertje, terwijl ze het deuntje in haar hoofd nog een keer afspeelde. De man liet het nog een keer horen, waarna hij meldde dat ze moest beginnen bij de c. Voorzichtig gleden haar vingers over de witte toetsen heen terwijl ze het deuntje speelde. Do, re, mi, fa, so, la, ti, doh. En het lukte zowaar nog ook meteen goed. Haar blik liet ze afglijden naar de man, terwijl ze haar vingers weer op de juiste toetsen had geplaatst. Benieuwd was ze nu hoe hij haar ging leren om werkelijk goed te kunnen spelen. Ze had geen idee wat ze moest verwachten.

Ze had haar blik voor een kort moment op de man gevestigd, die een keer knikte en iets van een glimlach rond zijn mond liet verschijnen. Hierna richtte ze haar blik weer op de toetsen van het keyboard. Bij zijn volgende opdracht fronste ze heel eventjes. Eventjes wierp ze hem een korte blik toe, maar het zag er niet naar uit dat hij iets voor wilde gaan doen. Haar handen gingen over de witte toetsen en stopten uiteindelijk bij een bepaalde aan de linkerkant, de c als het goed was. Hetzelfde deuntje ontstond inderdaad, maar dan in een lagere versie. Ze telde in haar hoofd de volgende toetsen af en stopte bij een hogere c. Vanuit deze speelde ze het deuntje weer. Uiteindelijk was ze klaar en keek ze de man triomfantelijk aan. Het was duidelijk dat ze snel leerde, want ze had al door hoe de toetsen in elkaar zaten en met een beetje werk kon ze het waarschijnlijk zelfs zonder te tellen doen. In haar hoofd speelde een vraag op, maar deze stopte ze weer weg om die te bewaren voor later.

Ze toverde een glimlach op haar gezicht toen de man haar complimenteerde en kreeg er al meteen meer zin in. Dit was een stuk leuker dan ze had verwacht, om eerlijk te zijn. En stel je voor dat ze over een tijdje van die geweldige melodieën kon spelen, net zoals ze hem daarnet had horen doen. Geïnteresseerd volgde ze zijn bewegingen toen hij opstond en in een kast achter de piano een mapje tevoorschijn haalde. De man plaatste het dunne mapje op haar keyboard, waarna hij meldde dat ze het moest spelen, en dan nog wel op tempo. "Wie is er jarig?" vroeg ze nadat ze haar blik over de eerste noten had laten gaan, duidelijk in een beter humeur dan eerst. Na nog kort naar het blaadje gekeken te hebben legde ze haar vingers, na kort te zoeken, weer in de juiste positie en begon ze de noten te spelen. Het ging best goed, maar nog lang niet zo vloeiend natuurlijk. Het waren in elk geval de juiste noten, misschien op een enkeling net na dan. Het was moeilijk om je te focussen op zowel het blaadje met de noten erop als op de toetsen en waar je je vingers neerzette. Gelukkig stonden vrouwen erom bekend goed te kunnen multitasken, alleen dan zou je net weer zien dat Clarissa zo'n uitzonderingsgeval was. In elk geval, het lukte aardig voor een eerste keer. Niet fantastisch, maar dat had ze zelf ook niet verwacht.

Ze kon het niet laten om een brede glimlach rond haar lippen te toveren bij de woorden van de man. "Bedankt," bracht ze uit terwijl ze zijn bewegingen volgde. Als ze straks dit lokaal uitliep, was George opzoeken het eerste wat ze zou doen. Maar wat haar betrof zou ze hier nog uren zitten. Ze was echt het figuur die de tijd totaal vergat en door zou spelen totdat George haar zou bellen waar in hemels naam ze zat. Gelukkig was er iemand anders aanwezig die straks wel graag naar huis zou willen. Toen hij het zei begon ze rustig door het kleine mapje heen te bladeren. Er stond niet iets speciaals in, dus koos ze maar een random liedje waarvan ze geen idee had wat het was. Niet dat het uitmaakte, want ze hoorde bij de eerste paar noten van het deuntje dat dit het laatste voor vandaag was om te doen. Ze maakte het af, waarna ze haar handen van de toetsen afhaalde en zich op haar stoel omdraaide naar de man. "Wanneer is de volgende les?" Ondertussen gleed haar blik naar de klok. "Zo laat al?" klonk haar stem meteen hierna verbaasd. Tijd ging snel als je plezier had.

De man leek wel wat verbaasd te zijn toen ze vroeg wanneer hun volgende les zou zijn. Bij zijn flauwe woorden kon ze het niet laten om een kleine grijns rond haar lippen te toveren, dat terwijl ze zichzelf overeind hees van haar stoel en het mapje bladmuziek van het keyboard af haalde. "Ik vindt het wel leuk, om eerlijk te zijn." Kort keek ze hem aan, maar richtte haar blik toen al snel weer op het mapje dat ze in haar handen had en klapte deze dicht. Ze legde het op de tafel neer en tilde ondertussen het keyboard weer op, waarmee ze naar achteren in de klas liep en het weer netjes terug in de rij zette. Alsof er nooit iemand aan had gezeten. Hun volgende les zou volgende week zijn, als ze maar haar best bleef doen voor haar cijfers. "Aye, sir!" zei ze met een brede glimlach en liep terug naar haar tas. Ze pakte het mapje op en reek het naar hem uit.