De behoefte om iemand van haar vriendengroep te vertellen wat ze dit weekend had uitgespookt had ze wonderbaarlijk genoeg nog niet gehad. Na het kleine barrertje waar ze meneer Scott had ontmoet, was ze verkast naar een grootschaligere bar waar ze nog een paar uurtjes rond had gedwaald. Niet echt een speciale avond voor de rest, maar last van paparazzi had ze niet meer gehad. Het was weer maandag ochtend en de bel van het eerste uur had al snel geklonken. Maar toen het pauze uurtje iets later aan was gebroken, was haar humeur als sneeuw voor de zon verdwenen. Zeker toen ze een vriendin tegen kwam die haastig een blaadje in haar handen drukte en ook binnen een vingerknip weer verdwenen was in de drukte. Clarissa draaide het blad om zodat ze de cover kon zien. Hierbij trok alle kleur uit haar gezicht. Ze kon niks anders doen dan staren naar de twee hoofden die op de voorkant van het roddelblad stonden. Met de dikgedrukte titel erboven: 'Vurige liefde'. Oh god. Ze haatte paparazzi.
Zo snel als ze kon haastte ze zich naar een uitgestorven stukje in de school. Waarbij ze als snel als een bezetene door het roddelblad heen bladerde en stopte bij het twee pagina's lange artiekel. Oh god. Wat was dit? Waarom besteedde men zoveel tijd hieraan. Haar ogen gleden over de tekst heen en werden groot.
Afgelopen zaterdagavond hebben verschillende bronnen een bijzonder schouwspel mogen aanzien. Deze week dook er een foto op waarbij Clarissa Williams - dochter van de CEO van Paramount Pictures die een paar maanden geleden nog erg in het nieuws kwam vanwege een grote investering - met een onbekend persoon samen. De foto was erg onzuiver en het gezicht van de andere persoon, waarschijnlijk een man, was niet te zien op de foto. Maar na oproer in een bar dit weekend, waar een man verkondigde dat zijn hart gebroken was door Williams, werd alles opeens duidelijk. Deze man was niemand anders dan ex-popster Andy Scott, die een paar jaar geleden de hele wereld opwekte met zijn muziek en kenmerkende optredes. Een hele tijd was niks van hem vernomen, maar hij is blijkbaar back on track. Media geloven niet dat de twee een breuk hebben in hun waarschijnlijke relatie.
Dat was genoeg. Er stond nog ruim een hele pagina vol met speculaties over hun zoganaamde relatie en nog veel meer over de geschiedenis van Andy Scott. Maar haar blik gleed naar de foto's die her en der op de pagina's stonden, met name die van hem. Zanger..? Hij zag er op die foto's anders uit.. heel anders.. zelfs.. knap.. Clarissa was opgesproken, drukte het roddelblad tegen zich aan en stormde de gangen in. Al snel zag ze de deur van het desbetreffende lokaal, en deze was voor de helft open. Zonder er bij na te denken stormde ze naar binnen en klapte de deur achter zich dicht. Niemand hoefde dit te horen. Nog altijd zag haar gezicht een beetje witjes. Het roddelblad werd voor zijn neus op het bureau gesmeten, op de twee pagina's die vol stonden met hun foto's en het verhaal. Zelf schoof ze een stoel van een vande tafeltjes voor zijn bureau naar achteren en plofte er op neer, haar tas op de grond neer laten vallen. "Het is inderdaad een leuk roddeltje geworden ja." Kort slikte ze een keer en leunde tegen de rugleuning van de stoel aan. Hoe zou hij hierop reageren? Met z'n saaie geschiedenis?

Terwijl dat ze was gaan zitten, zag ze dat de man kalmpjes overeind was gekomen van zijn luxe stoel en liet zijn blik naar het roddelblad gaan. Hij leek licht geamuseerd te zijn toen ze nog eens extra vermeldde dat het inderdaad een aardig roddeltje was geworden. Nog zo gewaarschuwd, ja. Het was niet zo zeer dat ze in een roddelblad was gekomen, want dat was iets wat ze zelf ook wel had zien aankomen en daar had ze mee kunnen leven. Maar het waren een paar details die het vele malen erger maakte. Een paar details die niemand had verwacht bij zo'n klein incidentje. Toen de man weer begon te praten richtte ze haar blik weer op hem, maar het leek wel alsof hij eindelijk doorhad waar ze nou precies zo overstuur van was. Midden in zijn zin stopte hij en het was duidelijk dat hij het artikel bestudeerde. Zijn ogen flitsten over de tekst heen en Clarissa slikte een keertje. Na een paar tellen leek het wel alsof zijn gezicht iets verbleekte, al was dat op die ene wang niet zo goed te zien omdat die nog altijd een rossige tint had. Iets waar ze normaal gesproken om gelachen zou hebben, maar op dit moment eventjes de humor er niet voor had met haar witte gezichtje.
Het zou het blad zijn geweest die wel weer iets leuks had verzonnen, waarna het roddelblad weer terug op het bureau werd gegooid en hij er niet bepaald al te relaxed uitzag, al probeerde hij waarschijnlijk wel zo over te komen. Niks van aan trekken, het zou wel overwaaien. Nu ontstond er een frons op haar gezicht. Wat..? Had hij het dan helemaal niet begrepen..? En wat was dat over dat verleden als popster wat hij zou hebben. Dat noemde ze niet zeven jaar rustig studeren. Ahum. Ze boog zich dan ook voorover en plaatste haar wijsvinger bij het woord ex-popster, die hierna naar één van de fotootjes gleed waarbij je hem duidelijk zag staan. Hierna keek ze hem vragend aan. Yeah. Ze liet haar hand weer van het blad afgaan en rechtte haar rug, waarna ze hem nog altijd wat witjes weggetrokken aankeek. "Maar.." begon ze toen uiteindelijk, niet goed wetend waar ze moest beginnen. "U weet dat veel mensen dit blad lezen, ook hier op school.. En uw naam.. foto.. alles staat erin vermeld. Over een paar uur kan de hele school er weet van hebben, inclusief de andere docenten en misschien zelfs de directie." Nee, deze had hij ook niet aan moeten zien komen. Hij had immers gezegd dat niemand zou weten wie hij was. Wel dus. En voor zover zij wist was een leerling-docent relatie iets wat altijd wel een staartje kreeg. Al stond het maar in een roddelblad, foto's logen niet. "En dan is er ook nog dat.. popster.. ding.." Hierna keek ze hem weer vragend aan. "Dat is volgens mij niet bepaald verzonnen, zo aan de foto's te zien.."

Dit hele gesprek was gewoon één en al ongemakkelijkheid. De ander had zijn blik op de grond gericht en iet wat verslagen liet het meisje zich wat onderuitzakken op de stoel, precies de houding die dit moment goed bij haar paste: alsof ze door de grond heen wilde zakken. Alles had zaterdagavond nog zo leuk geleken, het was allemaal zo grappig geweest op het moment en ook later had ze het nog een goede actie gevonden. Maar het feit dat ze wisten wie hij was, dat ze blijkbaar een deel van zijn geschiedenis naar boven hadden gehaald dat in de schaduwen van deze harde wereld was gedrukt. Dat baarde haar zorgen. Het maakte haar ongemakkelijk en er was nog een gevoel wat ze niet goed kon plaatsen. In elk geval bleef haar gezicht nog altijd witjes. Dit was sowieso iets waar men nog veel over ging speculeren en er zouden vast en zeker meer bladen volgen die hun eigen onderzoeken zouden gaan inzetten naar de twee. En dan hoogstwaarschijnlijk nog net wat meer over hem en het zogenaamde relatie punt. Bij haar woorden had hij onverschillig met zijn schouders bewogen, terwijl zijn blik omhoog gericht was. Clarissa zat nog altijd onderuitgezakt op de stoel en speelde wat met het armbandje wat ze om haar pols had. Volgens hem zou men hun woorden boven die van een zo'n roddelblad nemen, en er was ook altijd nog de barman. Ergens wilde ze nu wel een glimlach op haar gezicht toveren, maar daar was ze gewoon net nog iets te ontdaan voor. Niet gek eigenlijk, want meestal waren haar stukjes in de roddelbladen nooit zo groot. Het enige wat ze dan ook deed was lichtjes een keertje kort knikken.
Hun blikken kruisten voor een kort moment toen ze was begonnen over het popster ding, maar dat was niet van lange duur omdat ze zelf haar blik weer op haar pols richtte en haar kaken op elkaar klemde. Misschien had ze het gewoon moeten laten en weggaan. Misschien had ze beter helemaal niet kunnen komen om hem hiermee te confronteren. Toen er een zucht klonk liet ze voorzichtig haar blik weer terug gaan naar de persoon aan de andere kant van het bureau. "Dus.. het is waar wat er staat?" vroeg ze toen op een zachte toon en liet haar blik toen weer afglijden naar de grond. Jeetje.. wie was zij eigenlijk om hem dit soort vragen te stellen. Nog altijd was haar gezicht bleekjes, ze wist gewoon eventjes niet goed meer wat ze moest doen en hoe ze straks daarbuiten op alles zou moeten reageren. Gosh. Wat zou George wel niet zeggen als ze dit las.
"Sorry.." klonk haar stem uiteindelijk zwakjes en ze had haar blik nog altijd op haar polsen gericht terwijl ze sprak. "Ik had waarschijnlijk beter niet kunnen komen.." Ze slikte een keertje ongemakkelijk en bleef wat moedeloos zitten. Urg.

Het blad werd dichtgevouwen en kwam gelukkig op de achterkant te liggen, anders had hij ook nog eens die vreselijke cover moeten aanschouwen. Misschien was het beter dat hij die niet zag. Niet veel later kwam de bevestiging dat het inderdaad waar was wat in het blad stond. Verder dan dit zou ze niet vragen, aangezien ze waarschijnlijk al teveel had gevraagd. Kort beet ze op haar lip en haalde een keer diep adem.
Inderdaad, ze had beter niet kunnen komen. Zachtjes kneep ze in haar pols, waarna ze haar armspieren weer ontspande en nog altijd haar blik van hem afgericht hield. Wat had ze ook eigenlijk gedacht toen ze hier heen kwam rennen? Alsof hij er wat aan kon doen, die dingen waren al geproduceerd en je kon ze moeilijk van iedereen af gaan pakken. Tevens zou er vast ook nog wel wat op social media spelen. Het was eventjes stil, maar toen hij weer begon te praten voelde ze haar eerst bleke gezicht wat rood kleuren. "Oké," zei ze wat opgelaten en liet haar blik kort naar hem schieten. Hierna boog ze zich voorover en viste het blad van zijn tafel, waarna ze het in haar tas liet verdwijnen.

Terwijl ze het blaadje wegstopte en haar tas dicht ritste was de ander opgestaan en naar de deur gelopen, die voor haar werd opengehouden. De stoel werd wat naar achteren geschoven en ze stond op, haalde kort een hand door haar haren heen om het weer een beetje in model te krijgen en hees het bandje van haar tas over haar schouder heen. Op haar gezicht was een neutrale blik te zien, geen glimlach of iets anders wat normaal wel bij haar te bespeuren was. Vlak voordat ze hem passeerde meldde hij dat ze elkaar wel weer in de les zagen, waarbij ze enkel een keertje knikte en verder wilde lopen. Toen hij nog iets zei wat hem blijkbaar nog binnenschoot stopte ze vlak bij hem en draaide ze haar hoofd een kwartslag. "Oh.. ja.. natuurlijk.." mompelde ze zachtjes terwijl ze snel haar blik afwendde, proberend om haar duidelijke teleurstelling wat te verbergen, en doorliep. Ze wilde terug naar haar kamer, nu om precies te zijn. Die lessen die hierna kwamen konden haar niet meer zo veel schelen.. die stof nam ze later nog wel eens door. Zonder nog om te kijken liep ze haastig de gang uit, de hoek om en vervolgens de richting op waar ze heen moest om bij haar kamer te komen.