Het was het begin van de zaterdagmiddag, en dus een perfect moment om alle stress van school achter je te laten en leuke dingen te gaan doen. Voor vanmiddag was ze er eventjes alleen op uit getrokken. Wie weet kon ze ergens wel wat leuke kleding scoren. Je zou het niet zeggen, maar stiekem hield Clary enorm veel van donkere kleding. En dan met name leer. Maar dragen deed ze het bijna niet, en al helemaal niet op school. Stel je voor, dan gingen ze haar straks nog een emo noemen of zo. Eigenlijk was ze bang voor haar imago, als ze haar echte kant naar boven liet komen. Het enige zwart wat ze dus op kon doen was haar dagelijkse portie mascara, die net iets dikker was dan die van de gemiddelde meid en haar zwarte laarzen die tot net onder haar knieën reken. Stoer. Dat vond ze het gewoon, ze voelde zich er fijn bij.

Terwijl ze langs de winkeltjes liep had ze haar oog dan ook gericht op dat ene kledingstuk wat ze zo graag zou willen hebben: een echt leren vest. Maar nergens kon ze het vinden, dus gaf ze na een uurtje de hoop maar op en liet zich ergens op een vol terras neerzakken. Ze bestelde een licht drankje, gezien het nog maar middag was. Vanavond zou ze wel met de echte drankjes komen, als ze naar de clubs ging. Het was iets wat ze standaard deed op vrijdag- en zaterdagavond: uitgaan.

Haar frisse drankje werd door een serveerster voor haar op het tafeltje geplaatst en met een kort knikje bedankte ze. Zuchtend liet ze haar blik naar het fris uitziende drankje gaan, waarna ze het met één hand oppakte en er een slokje van nam. Niet slecht, al had ze natuurlijk wel beter geproefd. Met een tweede zucht zette ze het ding neer op het tafeltje en zakte ze wat meer onderuit op haar stoel. Voorzichtig viste ze haar telefoon uit haar broekzak, checkte op nieuwe berichtjes maar werd teleurgesteld toen er nergens een tekentje stond dat er iets was om te kijken. Saai hoor. Op het moment dat ze haar telefoon liet zakken hoorde ze iemand haar naam roepen, best wel hard. Clary. De naam die enkel de mensen gebruikten die haar redelijk kenden en wisten dat ze zo genoemd werd. Een bekende gestalte stond binnen een paar tellen voor haar tafeltje en zakte tegenover haar neer. "Miles?" antwoordde ze lichtjes verbaasd, maar wel met een kleine glimlach omdat ze stiekem wel blij was met wat gezelschap. "En natuurlijk niet! Ik verveelde me dood joh." Hij was haar redder in nood. Ze voelde zich meteen een stuk wakkerder en leunde wat op het tafeltje, hem enthousiast aankijkend. "Hoe is het met je? Inderdaad lang niet gesproken!"