Zuchtend leunde Georgia achterover. Ze zette zich zachtjes af tegen haar bureau, waardoor haar bureaustoel een klein stukje draaide. Huiswerk was verschrikkelijk vermoeiend. Ze kon zich nog goed herinneren hoe zij en Clarissa zo enthousiast waren geweest. Leuke feestjes, samen keten, alles zou perfect worden. Maar nu zat ze toch al de halve middag aan haar huiswerk, en begon ze het behoorlijk zat te worden. Haar gitaar die naast haar bed stond hielp ook niet mee. Het muziekinstrument leek wel naar haar te roepen, maar ze moest zich concentreren. Ze wierp nog één verlangende blik op het ding, maar richtte zich vervolgens weer op haar wiskunde. Morgen had ze een belangrijke toets, en wiskunde was al niet haar beste vak. De helft van de stof begreep ze niet eens. Zuchtend wierp ze een blik op de klok. Wanneer kwam Clary nou? Dan konden ze misschien samen iets leuks doen, naar buiten ofzo.. Nee, George, focus. Haar concentratie was extreem slecht, en haar motivatie was nog minder. Ze werd door het kleinste dingetje al afgeleid. Weer zuchtte ze, en ze legde haar pen neer. Dit schoot ook niet op.

[&Clarissa]

Het geluid van de deur die open ging was als een verlossing. Niet dat de komst van haar beste vriendin ineens alle opgaven oploste, maar ze had nu tenminste een excuus om niet te werken. Misschien eentje die bij haar leraren niet werkte, maar meer voor haarzelf. Georgia's gezicht klaarde op bij het zien van het meisje dat ze nu al zo lang kende, en meteen sprong ze overeind. "Hello!" Riep Clarissa vrolijk terwijl ze haar tas wegsmeet. 'Omg Clary ein-de-lijk!' Antwoordde George meteen. 'Waar bleef je? Het was ver-schrik-ke-lijk hier! Echt, waarom moeten we wiskunde leren? Ik snap hier echt helemaal niks van!' Ratelde ze meteen. Snel plofte ze naast haar beste vriendin neer op het bed, en ze zuchtte even. 'Nou, wat gaan we doen?' Sprak ze vervolgens iets rustiger. Haar maakte het niet zo veel uit. Leuke jongens spotten, muziek maken, naar buiten. Met Clary was alles wel gezellig.

Haar vriendin was het duidelijk eens met haar standpunt over wiskunde, en Georgia grijnsde bij de opmerking over hoofdpijn. Klonk herkenbaar. Vervolgens was het even stil, totdat Clarissa opeens overeind sprong en de gitaar van de standaar griste. Vervolgens drukte ze deze bijna in haar handen, en Georgia lachte even. 'Mevrouw weet wat ze wil.' Lachte ze plagend. Vervolgens nam ze het instrument gretig aan, en liet ze haar vingers even snel over de snaren glijden. Het geluid was niet helemaal lekker, maar na een paar draaien aan de stemknoppen was dit zo gefikst. Plotseling kreeg ze een idee. 'Laten we buiten spelen!' Even proestte ze. Dat kwam er een beetje verkeerd uit. 'Ik bedoel als in buiten muziek maken, natuurlijk. Kijk dan hoe lekker weer het is!' Verduidelijkte ze enthousiast. Buiten was alles mooier.

Toen haar vriendin enthousiast reageerde op haar voorstel, en ook haar eigen gitaar tevoorschijn haalde, grijnsde het blonde meisje. Ze hadden het altijd al leuk gevonden om samen muziek te maken, althans, dat dacht Georgia. Ze kon natuurlijk Clarissa's gedachten niet lezen: wie weet haatte ze haar eigenlijk, en deed ze maar alsof. Maar dat was natuurlijk vrij onlogisch. Enthousiast sprong ze overeind, en deed ze de band van haar gitaar over haar schouders. Het instrument zelf hing ze op haar rug, en ze hoorde hoe Clary de deur opende. Ze wierp nog even snel een blik in de spiegel, deed haar haar goed en liep toen naar buiten. Ze verwachtte dat haar vriendin haar volgde, en ging net iets sneller dan gewoon wandelend door de gangen. Eenmaal buiten scheen de zon haar tegemoet, en ze rende het laatste stukje richting het randje van een fontein, waar ze op ging zitten. Nu nog wachten op Clary.

Clarissa prutste een beetje aan haar stemknoppen, en Georgia zelf leunde afwachtend op haar instrument. Het geluid van het neervallende water was kalmerend en afwezig liet ze haar hand een beetje door het water gaan. Er waren niet veel leerlingen buiten. De meesten waren waarschijnlijk verstandig genoeg om wel degelijk te werken. Dat kreeg je met al die rijkelui's kinderen. Meestal keken die zo op naar hun ouders, dat ze alles deden om hun tevreden te maken. En als ze door hun ouders op deze school gedumpt waren, verlangden die vrijwel altijd van hun kind dat deze uitstekend resultaten boekte en later in hun voetsporen zou treden. Ze had zelfs gehoord dat de zoon van de president en zijn vrouw hier op school zat. Niet dat haar ouders niet zo waren; zijzelf trok zich er gewoon minder van aan. Het leven ging juist om lol maken in haar hoofd, niet om succesvol zijn ofzo. "Welke doen we? George haalde haar schouders op. Haar maakte het niets uit. 'Kies jij maar.' Antwoordde ze dan ook op een vastbesloten toon.

Clary knikte, en George keek toe hoe ze haar ogen sloot en nadacht. Welk liedje zou ze kiezen? Over het algemeen hadden ze wel een beetje dezelfde smaak, ze speelden tenslotte beiden gitaar. En Clary was niet zo dom dat ze een liedje zou kiezen dat Georgia zelf niet kende. Haar vriendin opende haar ogen weer, en begon zachthes de spelen. Vrijwel meteen herkende Georgia het intro van take me to chruch, en snel speelde ze mee. Clary opende de zang, en glimlachend luisterde George naar haar stem. Het blonde meisje had haar vriendin altijd al heel goed gevonden, en ze vond bet geweldig om naar haar te luisteren. Bij het tweede stukje zette ze zelf in. 'If the Heavens ever did speak, she is the last true mouthpiece. Every Sunday's getting more bleak. A fresh poison each week.'

Als George bezig was met muziek, raakte ze meestal in een soort trance. Alsof ze onder invloed was van drugs, maar dan zonder de nare bijwerkingen zoals het verpesten van je brein. Zeker samen met Clary. Ze kenden elkaar nu al zo lang, dat ze compleet op elkaar afgestemt waren. Vaak konden ze praten zonder woorden, en Georgia merkte het vrijwel altijd meteen als Clary zich rot voelde ofzo. Muziek maken deden ze ook al super lang samen. Het was nota bene één van de redenen waarom ze zo goed bevriend waren. Als ze samen zongen had Georgia altijd het idee dat ze echt één waren. Daarom vond ze het refrein ook altijd het leukste stukje, dat deden ze vrijwel altijd samen. Clary zong het kleine tussenzinnetje, en George wist zonder te overleggen wat er van haar verwacht werd. Zij nog een couplet, dan Clary weer en dan samen het refrein. Soepel nam ze het over van het meisje dat ze al zo lang kende. "My church offers no absolution, she tells me, 'Worship in the bedroom'. The only heaven I'll be sent to, is when I'm alone with you" 

Dit waren de momenten waarvoor ze het deed. Ja, universiteit had veel leuker geleken dan het eigenlijk was, maar het was niet zo dat het alleen maar shit was. En ze was hier niet alleen. Met Clary kon ze de grootste lol hebben, en konden de saaiste lessen nog leuk zijn. Gelukkig maar, want zonder haar was het helemaal niks geworden. Alsof ze het jaren hadden geoefend nam haar vriendin de zang weer over. Na dit stukje zou het refrein komen, en glimlachend keek ze naar Clarissa. Deze keek glunderend terug, terwijl de akkoorden waarmee het begin begon aangeslagen werden.

"Take me to church
I'll worship like a dog at the shrine of your lies
I'll tell you my sins and you can sharpen your knife
Offer me that deathless death
Good God, let me give you my life

Take me to church
I'll worship like a dog at the shrine of your lies
I'll tell you my sins and you can sharpen your knife
Offer me that deathless death
Good God, let me give you my life."