Dit was toch wel de plek waar hij zich het meest op zijn plaats voelde. Hier kwam hij meer mensen tegen, mensen die hem niet meteen beoordeelde omdat hij niet rijk was. Hij kwam niet uit een bekend gezin, zoals bijna iedereen op Cambridge. Hij was niet rijk. Hij was een straatschoffie. Maar daardoor wist hij wel hoe hard het leven kon zijn. Hij had zich er doorheen geslagen. Het had hem gemaakt tot wie hij nu was. En hij vond het prima. Hij wilde het additude van die 'belangrijke, rijkelui's kinderen' helemaal niet. Ze waren allemaal zo arrogant, spuugde op hem alsof hij oud vuil was.
Luke grinnikte terwijl hij de club binnen liep. Maar het kon hem allemaal niet meer schelen. Ze mochten hem uitschelden, dan zou hij ze is wat laten voelen. Het enige waar hij wel een hekel aan had, is als iemand hem bij zijn volle naam noemde. Lucas. Hij stelde zichzelf altijd voor als Luke. De enige die hem bij zijn jeugd Lucas had genoemt, was zijn vader als hij boos was. En als hij boos was, betekende dat dat Luke alle klappen kreeg. En daar dacht hij liever niet aan terug.

Hij liep de dansvloer op, en keek kom zich heen, opzoek naar een meisje waar hij deze nacht wel mee wilde doorbrengen. Of dat nou alleen op de dansvloer was of niet, maakte hem eigenlijk niet uit.

Ze keek met grote angstige ogen naar alle mensen. Waarom was ze hier zelfs naar toe gegaan? Misschien een slechte gewoonte. Een hele slechte dan. Ze bewoog wat ongemakkelijk tussen de zwetende, dansende lijven naar een plekje aan de bar. Susanne keek naar haar voeten en daardoor botste ze tegen iemand op. Ze deinsde achteruit. "Eh sorry." Haar blauwe ogen flitsten heen en weer. Mooi, ze stond zowat in het midden van de dansvloer, omringt door warme lichamen, bleh...

Luke liet zijn ogen over de dansvloer dwalen, danste een beetje heen en weer, tot er een meisje tegen hem op knalde. Snel pakte hij haar bij haar schouders, op te voorkomen dat ze om zou vallen. "Eh sorry," zei het meisje. Luke glimlachte en liet haar los.
"Maakt niet uit. Gaat het met je? Je ziet er een beetje benauwd uit. Wil je iets drinken?" vroeg hij haar. Hij wachtte even op antwoord, maar liep toen toch al naar de bar. Hij wilde zelf ook wel wat drinken. Hij vroeg om twee cocktails en liep terug naar het meisje. Hij gaf haar een van de drankjes en liet zijn ogen even over haar heen gaan. Ze was mooi, dat zeker. Hij keek haar weer aan en glimlachte. "Ik ben Luke."

"Maakt niet uit. Gaat het met je? Je ziet er een beetje benauwd uit. Wil je iets drinken?" Wow, veel vragen ineens. Ze wilde net haar mond opentrekken toen hij verdween. Vreemde kerel. Hij kwam al snel terug met twee cocktails. Ze pakte het glas aan en keek er achterdochtig in. Hmmm... Ze nam voorzichtig een slokje. "Ik ben Luke." Ze keek hem met grote ogen aan. "Hoe noemt dit drankje?", vroeg ze een beetje dommig. Daarna keek ze naar haar voeten. "Eh ow... Ik ben Susanne, maar je mag me gerust Sue noemen." Haar blauwe ogen keken weer in zijn bruine. Knappe gast om eerlijk te zijn, maar hij mocht niet rijk zijn. Nee hij moest juist arm of normaal zijn, dan zouden haar ouders uit het lint gaan, geweldig!

Het meisje nam een slokje. Luke glimlachte, en nam zelf ook een slok. "Hoe noemt dit drankje?" Luke keek haar aan. "Gewoon een cocktail, geen zorgen," knipoogde hij naar haar. "Eh ow... Ik ben Susanne, maar je mag me gerust Sue noemen." Luke knikte, zette een stap dichterbij haar, zodat hij bijna tegen haar aan stond. Hij hief zand hand, langzaam, en liet zijn vingertoppen over haar wang gaan, via haar kaak naar haar keel. "Sue dus... Heb je iets te doen deze avond, of heb je zin om met mij ergens heen te gaan?" Luke keek diep in haar ogen. Als dit werkte, zou dat wel erg snel zijn, maar je wist het nooit. Misschien was het ook dat hij zo snel ging, omdat hij zelf ook wel al behoorlijk wat op had. Hij kon nog wel helder denken. Helder genoeg.

Oh, geen moeilijke namen okay. Susanne keek net weer naar de dansende mensen toen ze zijn t-shirt opeens tegen de hare voelde. Ze keek op naar hem, dat had ze niet moeten doen... Lukes hand gleed over haar wang, op zich was dat een fijn gevoel, maar hij ging in de fout toen ze haar nek raakte. Ze deed niet zielig om haar verleden, maar er waren een paar dingen waar ze echt niet tegen kon. "Gewoon een cocktail, geen zorgen," knipoogde hij naar haar. "Eh ow... Ik ben Susanne, maar je mag me gerust Sue noemen." Luke knikte, zette een stap dichterbij haar, zodat hij bijna tegen haar aan stond. Hij hief zand hand, langzaam, en liet zijn vingertoppen over haar wang gaan, via haar kaak naar haar keel. "Sue dus... Heb je iets te doen deze avond, of heb je zin om met mij ergens heen te gaan?" Woede flikkerde een seconde lang in haar ogen. Haar glimlach smolt als sneeuw voor de zon en ze greep met haar vrije hand zijn pols. Als een bankschroef hield ze het vast, voordat ze het naar hem toe duwde. "Als je me nog een keer aanraakt, dan nee.", gromde ze terugkijkend.

Het leek goed te gaan. Het leek alsof ze het wel oké vond dat hij haar aanraakte. Maar toen hij haar nek raakte, merkte hij meteen dat hij de fout in was gegaan. Ze pakte zijn pols vast en duwde die van haar af. Luke zette een halve stap achteruit, hief zijn handen verwerend omhoog. "Als je me nog een keer aanraakt, dan nee." Een glimlach ontstond op zijn lippen. Ze had wel pit. "Het spijt me. Je bent gewoon een leuk meisje," glimlachte hij. "Krijg ik een tweede kans, alsjeblieft? Ik zal je niet meer aanraken als je dat niet wilt." Hij verplaatste zijn handen achter zijn rug en keek haar opnieuw aan. Hij ging zich niet laten afwijzen. Wat hij nou eigenlijk aan het doen was wist hij niet. Waar was hij eigenlijk op uit. Gewoon een leuke avond? Nee, dat kon hij hier ook wel krijgen. Hij zou wel zien hoe het liep.

Hij glimlachte en dat verbaasde haar. "Het spijt me. Je bent gewoon een leuk meisje," glimlachte hij. Ze keek hem nog steeds wantrouwend aan, maar zuchtte toch opgelucht. "Krijg ik een tweede kans, alsjeblieft? Ik zal je niet meer aanraken als je dat niet wilt." Ze schudde haar hoofd. "Het... het is gewoon een reflex en je mag we wel aanraken, maar niet daar." Ze dacht even na over haar woorden, ugh wat een slechte keuze. "Nu ja... niet op alle plekken én mijn nek.", grijnsde ze voorzichtig.

Ze schudde haar hoofd toen hij zei dat hij haar niet meer zou aanraken. Nu snapte hij het niet meer. Wat was nou het probleem? "Het... het is gewoon een reflex en je mag we wel aanraken, maar niet daar." Luke keek haar een en grijnsde toen. "Nu ja... niet op alle plekken én mijn nek." zei ze er snel met een grijns achteraan. Luke lachte zachtjes en pakte haar handen vast. "Ik zal erop letten." zei hij vriendelijk. "Mag ik weten wat er is gebeurd dat je dat niet fijn vind?"

Ze wiegde haar heupen zachtjes mee op de muziek. Hij pakte haar handen vast, een redelijk fijn gevoel wel. "Ik zal erop letten." zei hij vriendelijk. Ze greens breed. "Mag ik weten wat er is gebeurd dat je dat niet fijn vind?" De grijns bleef op haar gezicht staan, voorzichtiger, maar toch bleef ie er staan. Ze was er niet gelukkig, maar ze deed er ook niet meer moeilijk over. Het was een afgesloten hoofdstuk waar alleen 'reflexen' van over bleven. Susanne dacht er ook niet meer bij na, het was bijna dagelijkse routine geworden. "Mijn vader slaagt me, als hij er zin in heeft." Ze keek voorzichtig naar hem op. Hopelijk ging hij nu niet terugdeinzen of iets zeggen met 'dat spijt me heel erg', want het hielp niet en dan zou ze weglopen.

Even stond hij met zijn mond vol tanden. Hoe kan haar vader zo een mooi meisje slaan? "Hmm. Maar je bent nu veilig. Niemand zal je hier iets aan doen." Het maakte hem niet uit dat ze hem niet kende. Niemand verdiende het om geslagen te worden. Dat kon lelijke wonden achterlaten. Zowel van binnen als van buiten. Oh wat waren we ineens sentimenteel.
"Overnacht je op de universiteit?" Hij was er bijna zeker van van wel. Het zou een makkelijke uitweg zijn van haar vader. Zijn ogen gleden toch over haar lichaam, alweer. Afgeleid was hij door haar voorzichtige bewegingen op de muziek. Ze was mooi.

Oké, dat was op het randje, maar het kon er nog meer door. Ze bleef naar hem opkijken. "Overnacht je op de universiteit?" Susanne schudde haar hoofd. Haar ouders lieten het niet toe. Overnachten op school was iets dat helemaal niet over nagedacht kon worden. "Ik heb een heel mooi huis weetje... misschien moet je maar eens op bezoek komen." Ze wiegde nog steeds mee op de muziek.

"Ik heb een heel mooi huis weetje... misschien moet je maar eens op bezoek komen." Zo zo, een heel huis? Toe maar. Dat was iets wat hij zich niet kon veroorloven. "Een huis nog wel. Heb je huisgenoten? Hmm, en ik zou graag op bezoek komen." zei hij met een glimlach. Wat ze zelf in haar hoofd had wist hij natuurlijk niet. Maar wie wist kon hij haar een beetje sturen.

"Een huis nog wel. Heb je huisgenoten? Hmm, en ik zou graag op bezoek komen." Ze grinnikte. De minuten tikten voorbij, dit hele gesprek ging veel te snel. Ze liet haar hoofd wat naar achter hangen zodat ze een beter zicht van hem had, ze was erg klein en hij was 'reusachtig' "Niet míjn huis, maar dat van mijn ouders... al zijn die toch altijd op zakenreis." Ze glimlachte. "Misschien moet je eens komen eten, het is meestal erg lonly in dat lege huis."