De tranen stonden in haar ogen, zenuwachtig liep ze heen en weer over het erf van de school. Ze kon er niet meer tegen. De kleinerende woorden werden haar te veel. Het geschop, gesla van iedereen.
Kenia begon gillend gek te worden. Het enige wat haar rust bood, was door een mes in haar arm te zetten. En ze wíst dat er een mesje in haar tas zat. Maar ze kon het niet. Het was te risicovol om het hier te doen. Midden in de mensen. Ze kon het niet. Maar aan de andere kant, ze wist dat de rust in haar hoofd zou terugkeren als ze het deed. En die rust, daar was ze aan toe. Kenia zuchtte toen haar maag ook nog eens begon te knorren. Ze had nog niet gegeten. Ze had gister op een appel en wat sla geleefd. De honger deed pijn, maar hopelijk zou het het waard zijn. Ze wilde afvallen. Ze móést afvallen. Kenia ging zitten op een bankje en haalde een hand door haar haar. Twijfelachtig keek ze naar het voorvakje van haar tas. Ze wist het. Ze wist dat het haar verlichting kon geven. Ze opende het voorvakje en keek tegelijk schichtig over het schoolterrein. Moest ze dit wel doen?

[En Miles!]