Onzeker bleef ze staan voor de grote poorten die de opening van een nieuw leven voorstelden. Een nieuwe plek, een nieuwe start. Maar eerst moest ze nog over de grens gaan om er aan te beginnen. Toch was er iets dat haar tegenhield. Misschien was het het feit dat ze midden in het jaar binnenstapte. Of het kon haar moeilijke verleden zijn, één van pijn en verdriet. Toch moest ze de stap maken en het terrein van de universiteit betreden. Nog even snel keek ze neer op haar kleren. Een stel zwarte skinny-jeans dat haar gespierde maar niet te gespierde benen nog mooier uit lieten komen dan al waren, een oversized trui die van één schouder afviel en in de kleur was van een donkere, wat moerasachtig groen, en helemaal vanonder een stel zwarte all-stars. Vervolgens ging haar rechterhand even naar haar hoofd om te voelen of dat haar kap er nog was. En natuurlijk zat 'ie nog stevig vast op haar hoofd en waren haar lange haren nog steeds vast in een losse, schuine vlecht. Waarom ze dit allemaal checkte wist ze niet. Misschien was het omdat ze onzeker was, omdat ze niet te lelijk over wou komen? Of het waren haar zenuwen die opzoek waren naar een excuus om niet verder te stappen. Het was de tweede waarschijnlijk. Spijtig genoeg kon ze niets meer vinden om haar aankomt te stollen dus was het tijd om te gaan stappen. Met nog een kleine zucht drukte ze de kap nog wat naar beneden zodat het haar gezicht wat meer afschermde van de wereld en begon ze vervolgens ge stappen. Met elke stap kon ze haar tas die ze ondertussen over haar schouders had gezwaaid zachtjes heen en weer zwaaien. De zak was niet al te groot en al zeker niet zwaar. Waarom zou het zwaar zijn? Het is niet alsof ze veel spullen had. Pas toen ze in het midden van het terrein stond keek Alexandra op, om vervolgens tot een conclusie te komen. Ze wist niet waar ze heen moest! Direct kwam er wat paniek in het meisje terwijl ze zo onopmerkzaam mogelijk heen en weer keek, op zoek naar een aanwijzing. Iemand iets vragen was geen mogelijkheid, al leek het er wel steeds meer op dat er geen andere optie was. Maar misschien moest ze niet, misschien kon ze wel een reden vinden om hier gewoon te blijven staan, zoals hoe mooi het hier was ofzo.

&Ethan ^-^

Ze was net allemaal detailes aan het zien toen iets haar deed opschrikken. Of eerder gezegd, iemand, geschrokken draaide ze zich om en liet hierbij haar tas op de grond vallen, gelukkig was er niets breekbaars in. Niet dat het haar nu wat kon schelen, nee het feit dat er een persoon voor haar stond was belangrijker. En al zeker als je je bedacht dat hij iets tegen haar had gezegd. Wat onzeker keek ze naar beneden, haar schoenen waren ineens heel erg interessant. "Euhm...no? I was,...euhm just admiring the beautifull view?" Zei ze zachtjes met een snelle schaapachtige glimlach naar hem toe gericht die al vrij snel verdween. Maar het was dan wel een excuus, maar eentje dat toch waar was. Want alles was echt mooi, en zo anders dan dat ze gewend was. Het was eng en spannend, maar tegelijkertijd keek ze er naar uit om hier te wonen. "Euhm..yeah..." Stotterde ze wat onzeker verder terwijl haar blik weer over de omgeving vloog. Ze zag er dan wel naar uit om hier te blijven, er was alleen maar één probleem, of nou ja twee. De eerste was gewoon al die mensen, het maakte haar nerveus, bang zelfs. De tweede was meer persoonlijk, ze voelde zich zo klein en jong tussen alle anderen. Net een lammetje dat zat af te wachten tot de grote boze wolf verscheen.