Ola, ik heb als laatste opdracht van school gekregen om een verhaal te vertellen van een persoon die een mentale ziekte heeft (super gezellig) en ik heb iemand gekozen met een depressie en ik dacht wij zijn allemaal schrijvers hier die stuk voor stuk goeie adviezen kunnen geven^^ Zo vandaar dat ik het hier plaats en misschien willen jullie je mening er over geven. Waar ik vooral naar zoek is:

- Is het prettig om te lezen qua schrijf stijl?
- Is het interessant?
- Is het begrijpelijk wat er gebeurd/vertelt word?  


Story - De Rode Appel.

"Ben jij gelukkig?"

"Wat is geluk?"

"Ik ben niet alleen maar ongelukkig. Als ik thuis achter de computer zit dan voel ik me niet ongelukkig. Maar dan gebeurd het, ik moet iets uitprinten." De persoon tegenover mij zei niets. "Dan druk ik op de print knop en kijk ik vol spanning toe hoe de printer begint te laden." Geen woorden. "Eerste waarschuwing: Papier is op."

"Dan vul je het papier bij."

"Tweede waarschuwing: Inkt op. Mijn printer is raar, als een cartridge op is dan print hij niets meer uit. En ik vergeet altijd extra inkt te kopen en moet ik eerst naar de winkel en daar gebeurd het. Daar staat zo'n mannetje. Je weet wel, zo'n mannetje waar je naar binnenkomt voor een cartridge en je naar huis gaat met een nieuwe printer, een computer en een muismat want die kreeg je voor de helft van de prijs er bij!" Het was even stil. "Dan kom ik thuis alles aangesloten en dan ga ik printen. Ik kijk gespannen toe hoe de printer laad."

"Kom alsjeblieft tot je punt."

"En dan gebeurd het, mijn printer besluit een mid life crisis te hebben.  Ineens moet mijn printer zijn leven op orde stellen, hij begint te zeuren dat hij zich gebruikt voelt. NEE PRINTER jij word niet gebruikt IK word gebruikt! Mijn oude printer was prima maar toen ik voor een cartridge kwam werd ik met jouw naar huis gestuurd!"

"Ga zitten."  Ik gehoorzaamde meteen en ging weer op mijn stoel zitten.

"Het mooie is." Zei ik toen ik weer kalm was. "Dat als de printer even niet werkt dat mensen zeggen - Ow dan moet je hem even met rust laten, zet hem even aan en uit - Maar als een mens van vlees en bloed een paniek aanval krijgt dan moet ie niet zeuren en stelt ie zich aan!"

"Ga zitten." De stem klonk streng.

"Ik leef dus in een maatschappij waar een printer meer respect krijgt dan een mens!" Ik had de tafel vast gegrepen. Mijn nagels stonden in het hout en ik voelde hoe het vel rond mijn knokkels strak stond. Mijn ademhaling ging heftig op en neer en ik kon niets anders doen dan in het zwarte niets kijken.
   "Of nog mooier - Ga maar slapen morgen kijk je er weer heel anders naar. -  What the fuck?! Is dat een soort aan - uit zetten in menselijke vorm. Ben ik dan geherprogrammeerd als ik een nacht geslapen heb?"

"Ga zitten." Angst was te horen.

"NEE! Ik dacht het niet, of van die mensen die je verbaasd aan kijken als je zegt dat je depressief bent. Dan komen ze met het antwoord: Dan ga je toch aan vrolijke dingen denken? Nee? Echt? Wauw! Dat meen je niet? Mijn god dat is het! Weet je wat dat soort mensen moeten doen? Die moeten een boek schrijven, want ik ben spontaan genezen!" Spuwde ik cynisch naar de stem tegen over mij.

"Ik denk dat je veel vaker gelukkig bent dan je daadwerkelijk denkt."  Sprak de stem volledig kalm. Ik nam mijn plaats terug op de stoel. Ik kon hem nog steeds niet zien. Ik wist niet wie hij was.

"Ik weet niet of ik wel weet wat gelukkig zijn is." Fluisterde ik zachtjes. "Als kind kon ik niet wachten om groot te zijn. Ik vroeg mijn vader elke dag hoeveel centimeters ik gegroeid was. Hij trok dan elke ochtend zijn doktersjas aan en pakte zijn dokters map er bij. Hij mat me dan op en als ik hem op zijn woord moest geloven was ik op mijn zevende al twee meter lang. Maar naar mate ik ouder werd, werd er niet meer naar mijn lengte gekeken. Er werd gekeken naar mijn herseninhoud. Er werd niet gekeken of ik gevoelens had, er werd niet naar gevraagd of ik een emotionele band opbouwde met mijn vriendjes. Mijn vader wilde weten wat ik met mijn vriendjes kon bereiken."

"Je vader was dokter?"

"Toen ik zeven jaar was had ik een favoriete lerares. Ze had prachtige blonde krullen die over haar schouders hingen. Daarom was zij niet mijn favorieten lerares, nee ze kon vertellen als geen ander. Ze wist precies wanneer ze moest fluisteren en wanneer ze ons moest laten schrikken. Haar stem was verrukkelijk om naar te luisteren. Het saaiste kinderboek kon zij nog spannend maken." Ik zag haar weer voor me, nog steeds zoals ze toen was. Waarschijnlijk zag ze er allang niet meer zo uit. Was ze allang met pensioen en zat ze nu ergens kwijlend bingo te spelen en te zeuren dat de prijzen in dit spel wel erg tegenvallen.
"Elke dag nam ik voor haar een rode appel mee. Op een dag zei ze tegen mij:  Een appel per dag houdt de dokter weg." Ik voelde hoe mijn keel samen kneep. "Tot op de dag van vandaag heb ik elke dag een appel gegeten." Piepte ik.
"Mijn vader werd gek van mijn gezeur als ik weer om een rode appel vroeg. Hij wilde me wel slaan en ze had gelijk. Inderdaad elke dag een appel eten hield de dokter weg! Maar ik eet geen appels meer! Ik eet geen appels meer! Ik sta elke dag tegen de muur en zet dan met een potlood een streepje op de muur maar jij bent er nooit om in je dokters map op te schrijven hoeveel ik ben gegroeid." Tranen prikte achter mijn ogen en ik legde mijn hoofd op tafel in mijn armen en snikte:  "Is het omdat ik vast zit? Ben ik daardoor minderwaardig? Is het omdat ik al die jaren niet langs ben geweest? Ik kan het goed maken met bloemen en cadeautjes! Ik neem U mee naar de markt, het theater of naar Uw favoriete violist. U noemt het maar en ik neem U mee!" Stilte.

Ik hoorde het, het rollende geluid over de tafel. Toen ik op keek met betraande ogen zag ik het. In het enige lichtpuntje wat er in deze kamer was. Een rode appel. Ik pakte hem met trillende handen op, poetste hem op met mijn mouw.
"Zelfs hier op deze verlaten plek vind ik nog een appel."