Het was slechts een paar dagen geleden dat ze op de universiteit was aangekomen. Het was verschrikkelijk, want ze moest op de universiteit slapen. Haar vader wilde perse dat ze ging studeren, maar wilde niet eventjes een leuk appartementje voor haar huren? Kylie vond het gewoon asociaal. Kylie hoefde niet perse te studeren, ze deed het alleen maar omdat ze dan nog eventjes kon wachten met werken, zodat ze niet meteen de grote diepte ingegooid zou worden, maar dit was wel eventjes wat anders. Kylie had geen idee hoe groot de kamers waren, of dat ze überhaupt privacy had en dus alleen sliep, of dat ze gewoon haar vierkante meter met iemand moest delen. Het idee van studeren leek haar thuis, in Los Angeles, helemaal niet zo’n verkeerd plan. Maar misschien had ze een universiteit dichter bij huis moeten zoeken, want nu was Chloé er niet en al haar vrienden en vriendinnen waren er ook niet. Hier zou ze opnieuw moeten beginnen.

En met deze gedachten zorgden ze er meteen al voor dat haar start op deze nieuwe school depressief was. Kylie had een makkelijke outfit aangetrokken en was maar naar beneden gegaan, richting de cafetaria. In haar oortjes zaten dopjes, waar de muziek van Rihanna doorspeelde. Haar gezicht stond redelijk arrogant en geïrriteerd, zodat mensen zich er van hielden haar aan te spreken. Het was best wel wennen. Op de middelbare school was ze altijd een van de populairdere meiden geweest, die altijd wel een groepje om haar heen had, en op deze school was dat helemaal niet zo. Maar dat zou misschien nog wel komen, Kylie moest een beetje positief worden. Als ze altijd in haar negatieve sleur zou blijven, dan zou het nooit goed gaan komen.

Eenmaal in de cafetaria keek Kylie in het rond. Het was redelijk druk. Mensen waren aan het kletsen, aan het eten en drinken en met elkaar aan het lachen. Het deed Kylie best wel alleen voelen. Al gauw stond er een onzekere frons op haar gezicht en keek ze wat bang de cafetaria in. Het was nogal overweldigend, al deze mensen op één plek te zien. Bovendien had ze het gevoel dat iedereen naar haar keek, puur omdat ze nieuw was. Het was vast niet zo, maar toch voelde Kylie zich gewoon bekeken. In de hoek ontdekte Kylie een koffieapparaat. God, gelukkig iets wat ze herkende van haar tijd uit Los Angeles. Gauw liep Kylie er naar toe en drukte op het knopje van de cappuccino. Het apparaat maakte een geluid, maar het gaf aan dat het de koffie niet kon maken. Kylie trok haar wenkbrauw op. Het apparaat vroeg om een studentenkaart. “Maar ik heb nog geen studentenkaart!” piepte Kylie, te laat realiserend dat ze dat hardop deed. Shit.

Achter haar hoorde ze een jongen lachen. Met een vernietigende blik draaide Kylie zich om en keek de jong eventjes met deze blik aan. Ze gunde de jongen een blik van twee seconden waardig en liep toen weg. Dan maar geen koffie. Een beetje mokkend plofte Kylie op een van de stoelen neer en keek weer in het rond, terwijl ze haar oortjes uit haar oren haalde en terug deed in haar tas. Dit zou een lange, lange dag gaan worden.