Ze had vandaag maar twee lessen, waar ze erg blij mee was. De afleiding was voor Ruby zeer welkom. Nu liep ze met haar gitaar om haar schouders over het school terrein. Het was nog vroeg, maar het eerste lesuur was wel al begonnen. Het plein was zo goed als verlaten. Ruby vond een plekje in de schaduw, uit de buurt van de meeste mensen en begon verschillende liedjes te spelen. Ze kon al langer gitaarspelen, maar omdat ze modellenwerk deed wist bijna niemand dat. Al snel veranderde ze de melodie in Pompeii, van Bastille. Dit was het liedje wat zichzelf nu aan het leren was. Les kreeg ze niet, ze leerde alles via filmpjes. Maar ze had meerdere keren tehoren gekregen dat ze het wel kon. Alleen was dit een nummer waar ze erg veel moeite mee had. Na drie keer achter elkaar op het zelfde moment de verkeerde noot aangeslagen te hebben, legde ze haar gitaar naast zich neer en haalde onzeker een hand door haar haar heen. Waarom kon ze dit niet?

Het was niet heel moeilijk om iemand te vinden op de Universiteit. Via via vond je altijd wel de persoon die je moest hebben, zelfs al moest je daar een omweg voor nemen. Bij Ethan was dat ook zo geweest. Hij had van Dex al genoeg gehoord over een zekere Ruby, had ook al foto’s van haar gezien maar daar hield het bij op. Voor de rest moest hij het doen met wat hij al te horen had gekregen.
Iets verder op zag hij haar uiteindelijk dan toch zitten, op de grond met een gitaar in haar handen. Natuurlijk. Hij had bijna kunnen voorspellen dat ze zo iemand was. Met rustige passen wandelde hij toch op haar af en steeds werd haar gezang duidelijker en duidelijker. Ook een typisch liedje dat mensen tegenwoordig luisterde en zongen. ‘Jij moet vast Ruby zijn,’ begon Ethan uiteindelijk met een glimlach. Jammer voor haar als hij ongelegen kwam.

Ze zag een jongen haar kant op komen. Gelukkig was ze al gestopt met spelen, ze had niet graag gewild dat de jongen haar gehoord had. Hoe dichterbijer de jongen kwam, hoe meer ze hem herkende. Dex ging veel met de jongen om. Ethan, dat was zijn naam dacht ze.
"Jij moet vast Ruby zijn," zei de jongen met een glimlach. Ruby keek hem aan en knikte verlegen. "Euhm, ja. Dat klopt. Ethan, toch? Kan ik je ergens mee helpen?" Ze had wel het idee dat hij naar haar opzoek was geweest. Hoe hij haar aansprak zei eigenlijk al genoeg.

Dus dit was de vriend van Dex. Zijn beste vriend. Ruby wist nog niet wat ze van de jongen moest denken. Hij leek haar aardig. ‘Ethan Smoak, inderdaad,’ bevestigde hij. ‘Niks, ik wil gewoon de beruchte Ruby eens wat beter leren kennen. Heb al best veel over je te horen gekregen, al ging het dan vooral over hoe mooi je bent.’ Verbaast keek ze Ethan aan, een beetje uit het veld geslagen. Ze had die opmerking niet verwacht.
"Oh, euhm." Wat moest ze hierop antwoorden? "Bedankt, maar ik ben niet mooi... Maar, wie heeft er over me gepraat?" Hopelijk zou hij ingaan op de laatste vraag, en het 'mooi' gewoon laten. Ze kon niet zo goed omgaan met complimenten.

‘Ik denk dat je wel kan raden wie dat het gezegd heeft,’ zei Ethan. Natuurlijk wist ze dat. Er was maar één iemand die op dit moment zo over haar kon praten. Dex. ‘Je krijgt één kans om te raden wie het heeft gezegd,’ Ethan stak één vinger op om zijn woorden duidelijk te maken. ‘Als je het juist hebt mag je ook meteen zeggen wat je van die persoon vind.’ Ruby glimlachte en keek kort even voor zich uit, waarna ze zich weer naar Ethan wendde.
"Dex heeft dat gezegd. Ik - ik vind hem leuk. Heel erg leuk." Het verbaasde haar dat ze het zo makkelijk toe had gegeven. Ze kende Ethan helemaal niet. Ze streek een pluk haar achter haar oor en vouwde haar handen op haar schoot.

‘Maar wat weet je eigenlijk over hem? Of vind je hem gewoon leuk omdat hij er goed uit ziet?’ vroeg Ethan. Ruby voelde zichzelf weer onzekerder worden. Waarom wilde hij dit weten? Hij kende haar amper. Wilde hij onderuit halen? Maar waarom?
"Ik weet niet veel van hem. Ik ben één keer wat met hem gaan drinken he, meer nog niet. Ik weet dat hij problemen had met de media, ik weet van jullie tuinhuis waar jullie kwamen om de media te ontwijken. En ik weet dat zijn ego ineens groter wordt als hij zich comfortabel voelt." bij de laatste zin glimlachte ze toch even. Ze keek Ethan aan, probeerde zijn reactie te pijlen.

-Euhmm, correct me if i'm wrong, but... Is Ethan homo, of..? XD-

"Er is toch niets mis met iemand leuk vinden?" schoot ze direct in de verdediging. Ethan had haar onzeker gemaakt. Verbaast luisterde ze naar zijn woorden, die haar compleet uit het veld sloegen. Hoezo zou Dex niet zijn wie ze dacht dat hij was?
"H-hoe bedoel je?" En oke, natuurlijk kende ze Dex nog niet zo goed, maar wat verwachtte Ethan nou? Ze had tijdens hun spijbel actie hun eerste gesprek gehad. Ze hadden het gewoon leuk gehad. En ja, ze vond Dex leuk. En ja, Dex had gezegd dat hij haar ook leuk vond. Of dat echt zo was was nog maar de vraag. Ruby had hem op het moment zelf geloofd, naïef als ze was. Maar met de dagen was ze er ook steeds onzekerder over geworden. Waarom zou hij haar leuk vinden? Hij zou veel beter kunnen krijgen.
Ruby trok zichzelf uit haar gedachten en wachtte - nu duidelijk onzeker - op Ethans volgende woorden.

-Ethan is gemeen XD-

Ethan begon te praten, maar haakte al snel af. Hij stond op. Ruby keek hem verward aan toen hij zei dat het niet aan hem was om te vertellen. Aarzelend stond ze zelf ook op en ging voor de jongen staan, zich er nu van bewust dat ze toch wel wat kleiner van dan hij. Ze voelde zich kwetsbaar. Misschien omdat dat ook precies was wat ze was.
"Vertel is wat je me echt wilde zeggen," zei ze voorzichtig. Zijn woorden waren te onsamenhangend. Ethan was naar haar opzoek geweest, met een doel. Kennelijk wilde hij dus weten of ze Dex echt leuk vond, maar Ruby had het idee dat er meer achter zat.

Leugen. Wat hij nu zei was één leugen. En daar hield ze eigenlijk niet zo van. "Nee? Je was naar me opzoek, dat was duidelijk. Waarom zou je naar me opzoek zijn als je me niets te zeggen had?" Hoewel de woorden aanvallend hadden kunnen geklonken, was haar stem dat niet. Haar stem was nog steeds zacht, onzeker. Ze volgde de jongen tegenover haar niet helemaal meer.

Ja, hij had genoeg vragen gesteld. Maar nog steeds had ze het idee dat hij zijn 'hoofdvraag' niet gesteld had. Of zijn hoofddoel niet had bereikt. Hij zette een stap in haar richting en ze zette meteen een stap terug achteruit.
Hij zei haar dat hij niets meer te zeggen had. Waarom stond hij hier dan nog? Waarom liep hij dan niet weg? "Dan... Laat ik je verder met rust." Ruby stapte om de jongen heen zonder hem verder aan te kijken.

Even had ze het naïeve idee dat Ethan inderdaad niets meer zou zeggen en gewoon weg zou lopen. Maar dat deed hij niet. En zijn woorden sloegen in als een raket. Ruby had net haar gitaar opgepakt, zwaaide die over haar rug en draaide zich om naar Ethan.
"W-wat?" Zie je, ze had gelijk gehad. Dát was wat hij had willen zeggen. "Hoezo...?" vroeg ze er onzeker achteraan. Kans dat ze antwoord kreeg was bijna nihil.