Weekend. Dat betekende niks anders dan in de latere uren de stad in trekken om hier helemaal los te gaan. Eerst zou ze samen met een goede vriendin gaan, maar deze had op het laatste moment afgezegd omdat ze zich niet lekker voelde. Natuurlijk nam ze dat haar niet kwalijk, maar het bleef jammer. Ach, ze zou zichzelf vast wel kunnen vermaken.
Omdat ze geen haast had nu, nam ze de tijd om zichzelf wat op te maken. Er was weer aardig wat mascara over rond haar ogen te zien, iets wat ze zelf echt geweldig vond om te doen. Naast de mascara had ze een nieuwe lippenstift uitgeprobeerd, die haar tevens goed was bevallen. Haar wenkbrauwen waren geëpileerd, haar donkerblonde haren gewassen en eens goed geborsteld. Ook haar huid zag er vanavond erg strak uit, daar was ze stiekem wel blij mee. Qua kleding had ze eventjes diep adem gehaald, maar uiteindelijk had ze het toch aangedurfd. Een donkerblauwe jeans broek was uit de kast getrokken, samen met een strak wit shirtje. Dan was er nog het punt waar ze kort over twijfelde, maar uiteindelijk had ze het leren, zwarte jack toch aan gedaan. Dat gecombineerd met haar laarzen die tot net onder haar knieën reken, was het best wel een ander uiterlijk dan Clarissa normaal had. Geen zachte kleurtjes dit keer. Om het af te maken had ze nog wat parfum in haar hals gespoten, maar toen was het toch echt tijd om te gaan.

De hakken van haar laarzen klakten op de straatstenen, terwijl de helft van haar gezicht licht verscholen ging onder haar haren. Als er iets was wat haar grondig irriteerde, dan was het paparazzi. Je zou het op het eerste gezicht misschien niet denken van een meisje wat zo onbeschermd over de verdonkerde straten heen liep, maar haar vader was een man die toch aardig wat geld had en geregeld in de spotlight stond. Dan nog niet eens gesproken over haar moeder, die haar geld verdiende met het stralen op de catwalk. Haar vader had Clary expres naar een school als deze gestuurd, want hij wilde dat ze verder zou leren. Natuurlijk had hij haar naar een school kunnen doen waar ze dingen specifiek gericht op muziek deden, een ding waarvan hij wist dat ze erom gaf. Maar hij wilde dat zijn dochter later zijn bedrijf over zou nemen. Dat was nou net iets wat ze alles behalve zag zitten.
Vanavond had ze gelukkig nog geen paparazzi gezien, al kon je er vrij zeker van zijn dat ze altijd wel in de buurt waren. Het waren net roofdieren die afwachtte totdat er een geschikte prooi voorbij kwam. Je hoefde maar met je vinger te knippen en ze stonden al plaatjes schietend voor je neus. Toen ze in het gebied kwam waar de meeste bars te vinden waren, was het raak. "Miss Williams!" klonk het op de achtergrond. Zonder om te kijken liep ze door, haar pas iets versnellend. Het was duidelijk dat ze herkend was, maar zo speciaal was ze vanavond nou ook weer niet. Voordat ze het doorhad kwam er een groepje mensen achter haar aanzetten. Ze riepen verschillende dingen, het waren paparazzi die antwoorden wilden op hun vragen. Maar wat voor vragen het waren, kon haar niet zo schelen. Al zaten er dit keer wel wat aparte bij, die haar lichtjes lieten fronsen.
"Is het waar dat je-.."
"Zal dit gevolgen hebben voor je vaders bedrijf?"
"Ben je niet bang dat hij er in de problemen mee zal komen?"
"Wat zeiden jullie tegen elkaar?"
"Is het officieel?"
Voor een kort moment wierp ze een blik op de paparazzi, die meteen wat foto's trokken bij deze gelegenheid. Waar in hemels naam hadden ze het over. "Ik weet niet waar jullie het over hebben, maar het zal wel," wuifde ze hen weg terwijl ze probeerde hen af te schudde door een andere straat in te slaan. Toch bleven ze volgen.
"Heb je de foto dan niet gezien?"
"Denk je niet dat-.."
Een geïrriteerd geluid kwam uit haar keel zetten en ze kneep haar ogen wat samen. Wat nou weer voor foto? Zover ze wist had ze niks raars gedaan de afgelopen paar weken, dus wat voor foto zou nu zoveel opheffing kunnen veroorzaken? Het waren vast en zeker suffe paparazzi roddels die als excuus dienden om met iemand te praten. Wie weet was er wel helemaal geen foto.
Het perfecte moment om hen af te schudden kwam eindelijk, want ze schoot een random bar in waar de paparazzi voor de deur werd tegengehouden door een tweetal forse bewakingsmannen. Clarissa kwam hier wel vaker, en ze hadden haar aan moeten zien komen door alle cameraflitsen. Eenmaal binnen leek de rust wedergekeerd, al zag ze in haar ooghoek nog wel dat de paparazzi naar binnen probeerde te komen. Omdat ze uit het zicht van die mensen wilde komen, liep ze meteen door naar de bar zelf. Rustig hees ze zichzelf op een vrije barkruk en draaide zich naar de bar toe. "Een Bacardi Razz, please." Een zucht verliet haar mond terwijl ze haar hand door haar haren heen haalde, en voor een kort moment haar oogleden sloot.

Bij het geluid van een glas dat op de bar werd neergezet opende ze haar ogen, strekte haar arm en trok het glas met de witte vloeistof naar zich toe. "Thanks." Voorzichtig nam ze een slokje, het smaakte goed. Met beide handen om het glas sloot ze haar ogen weer eventjes en liet ze de drank door haar keel heen glijden. Natuurlijk ging ze niet als een bezetene alles naar binnen werken, gewoon zo nu en dan een slokje. De avond was nog jong en Clarissa was niet iemand die zich dan al vol ging gieten. Terwijl dat ze haar ogen weer eventjes dicht had laten vallen, luisterend naar haar omgeving om zo hier en daar een gesprek op te vangen, klonk er naast haar plots een stem. "Oh.. ja.." mompelde ze wat afwezig. Inderdaad, zou een leuke roddel worden morgen. Ze moest er echt achterkomen over welke foto men het nu weer had gehad. Langzaam opende ze haar ogen en gleed haar blik naar de persoon naast haar. Eerst gericht op de handen, die op de bar lagen en met een zwart rietje speelde. Daarna gleden ze omhoog en bleven ze hangen bij het gezicht van de man. Een kleine frons kwam op haar gezicht te liggen terwijl dat ze de man aankeek. "Meneer Scott?" Wow. Hij zag er héél anders uit dan op school. Het was niet de eerste keer dat ze een leraar tegenkwam op haar vrije zaterdagavond, maar toch. De randen van zijn oogleden waren omringd door een zwart lijntje en hij zag er voor de rest best badass uit. Dit was weird. Mensen zagen er na schooltijd soms zo anders uit. Zijzelf ook, een stuk donkerder gekleed dan haar normale lichte setjes.

Er klonk een zacht, knakkend geluid toen ze de naam uit had gesproken. Hij had het zwarte rietje tussen zijn vingers geknakt, blijkbaar een beetje verrast dat iemand die zijn naam wist hem hier zou treffen. Wie weet wat hij hier juist wel heen gekomen omdat hij hoopte dat er niemand was die hem herkende. De man draaide zijn hoofd naar haar toe en hun blikken kruisten, de verbazing was bij hem ook duidelijk te zien. Toen de man vragend haar naam uitsprak keek ze hem no g altijd licht verrast aan. Voordat ze zelf een opmerking kon maken over hoe hij eruit zag, had hij het woord al genomen. Haar mondhoeken kropen voorzichtig een beetje omhoog terwijl ze hem eveneens met een klein, onzeker glimlachje aankeek. "Well.. hoor wie het zegt." Nee, ze had hem niet verwacht hier te zien. Niet alleen omdat hij een docent was, hij was nog redelijk jong dus dat viel mee, maar omdat ze het gewoon totaal niet verwacht had. De kleding die hij droeg waren ook niet die die je op een maandagochtend aan zou trekken, niet te spreken over de donkere lijnen rond zijn ogen. Om zichzelf kort een houding te geven haalde ze haar hand door haar haren heen en leunde daarna met haar elleboog op de bar. "Meestal ben ik in de wat drukkere tentjes, maar dit is ook goed voor vanavond." Zolang ze er maar wat lekkers te drinken hadden en er leuke mensen waren. "Maar.. yeah.. Dit is wel mijn.. smaak." Terwijl dat ze dit zei had ze haar blik op haar glas met witte Bacardi Razz gericht. Drinken voor de neus van je docent. Ach. Hierna richtte ze haar blik weer op de man, dit keer met een scheve glimlach. "Ik had ook niet verwacht om.. u hier.. zo aan te treffen." Maar ze moest toegeven, het stond hem niet slecht. In tegenstelling juist.

Hij had de oh zo aangename toon van zijn stem al vaak genoeg gehoord. Het sarcasme. "En zo dus te horen duidelijk niet." Dat was haar licht brutale antwoord op zijn opmerking. Toch lag er nog altijd een glimlachje rond haar lippen. De meeste mensen die ze tegenkwam in zo'n bar waren niet bepaald de meest sociale. Beter gezegd: zij zorgde er meestal wel voor dat ze met hun mond vol tanden stonden en geen idee meer hadden wat ze moesten zeggen. Maar nu wist ze al dat dit gesprek niet één van de velen zou zijn. Hier was tenminste iemand waarmee je lol kon hebben, als ze het zo snel goed bekeek.
Een tussenstopje zou je het kunnen noemen, maar er was nog helemaal niks ingepland voor deze avond. Dat kon hij natuurlijk niet weten, want ze had makkelijk een paar straten door kunnen lopen en naar één van de meest populaire bars kunnen gaan waar enkel mensen van haar reputatie door werden gelaten. Daar waar het normale volk niet kwam. Ze werd uit haar gedachten gehaald toen hij half bevestigde dat ze hier was om op iemand te wachten. "Oh. Neh. Ik ben alleen vanavond," zei ze en een kleine grijns speelde rond haar lippen terwijl dat ze haar blik wat naar beneden liet glijden en de bewegingen van zijn handen volgde. "Een tussenstopje zou ik het trouwens ook niet noemen, eerder een schuilplaats."
Dit was toevallig zijn stekkie. Voor een kort moment liet ze haar blik rondgaan, waarbij er een licht spottende uitdrukking op haar gezicht kwam te liggen. Misschien was zijn smaak toch wat minder dan ze had gedacht. Blijkbaar voelde hij de drang om het te bewijzen, stak hij zijn hand op naar iemand achterin de zaak. Uhm. Right. Haar wenkbrauw kwam licht omhoog en een grinnik viel al niet meer te onderdrukken, terwijl ze hem quasi-geloofwaardig aankeek. "Uhu." Overduidelijk zijn stekkie.
Maar nee, natuurlijk was dit niet zijn stekkie. Jammer voor hem was zijn feestje afgeblazen, waarom zou iemand anders zo aangekleed in een barretje als deze zitten? Nja, haarzelf niet meegeteld dan. "Ik dacht al," zei ze plagerig en keek hem vanuit haar ooghoek onschuldig grijnzend aan. Terwijl dat ze dat deed bracht ze het glas weer naar haar lippen en nam ze een slokje, waarna ze het weer op de bar neerzette. "De drankjes zijn wel lekker hier," merkte ze toen luchtig op.

Oké. Misschien was ze toch wel een tikkeltje te brutaal geweest tegen hem. Hij bleef, hoe je het ook wendde of keerde, haar docent. Een onschuldig glimlachje speelde dan ook rond haar lippen, om zo via lichaamstaal duidelijk te kunnen maken dat ze het niet echt zo bedoeld had. Waarschijnlijk zou hij het haar niet kwalijk nemen. Hopelijk dan toch. Anders kon ze straks die extra lessen wel vergeten, en daar zat ze niet op te wachten natuurlijk!
Zijn volgende woorden lieten haar eventjes denken. George was niet in hun kamer geweest, dus de kans was groot dat ze andere plannen gehad had voor vanavond. Wie weet was er wel weer een jongen in haar leven. Zou ze morgen eens vragen. Voor haar niet hoor, nope. Sowieso waren de meeste op school verwende snotapen die dachten elk meisje te kunnen krijgen. Niet Clary in elk geval. Nee, ze was haar hele leven single geweest, hoe hard haar vriendinnen haar dan ook aan iemand hadden geprobeerd te koppelen. Als antwoord op zijn vraag haalde ze uiteindelijk niets wetend haar schouders op.
De man leek door te hebben dat de paparazzi daar buiten voor haar was geweest. Wat had ze toch ook een hekel aan die mensen. Die mensen die het oh zo geweldig vonden om zich met het privéleven van anderen te bemoeien. Haar blik was naar haar drankje gegaan, maar gleed terug naar de man toen deze in beweging kwam. Hij schoof zijn kruk wat dichter naar haar toe en boog zijn hoofd naar haar oor toe. Bij zijn woorden kriebelde zijn warme adem in haar nek. Vanuit haar ooghoeken keek ze hem half aan. Ze was blijven zitten zoals ze zat, en na zijn woorden voelde ze hoe haar wangen licht rood kleurde. Oh nee, niet dat weer. Haar hartslag was iets versneld en licht verlegen richtte ze haar blik op haar drankje. "Oh.. uhm.." Jeetje, Clary. Ze richtte haar blik voorzichtig op de man, nog altijd met lichtgekleurde wangen. "Er was in elk geval iets met een foto, maar ik zou geen idee hebben waarover en wanneer die gemaakt zou zijn."
Hij had thuis ook wel drankjes, daarvoor was hij hier du niet. Nja. Ze kon best geloven dat zijn leventje misschien wat.. eenzaam was? Ze had geen ring rond zijn vinger gezien, ook geen roddels gehoord. Want ja, er waren leerlingen die het geweldig vonden te roddelen over hun docenten. "Nou, ik moet toch iets zeggen om de positiviteit erin te houden," grapte ze en nam nog een slok van haar drankje.

Wat was nou eigenlijk haar instelling geweest om die avond te gaan stappen? Er was niemand om samen mee te gaan, misschien was dat juist de reden wel geweest. Dat ze zichzelf, de echte Clary, niet durfde te uiten in de buurt van haar vrienden. Bang om hen te verliezen, dat moest het vast en zeker zijn. Toegeven aan wie ze werkelijk was, zowel aan haar goede als minder goede kanten. De wereld waarin ze leefde was ook zo kritisch wat dat betrof. Je plaatste iets op Instagram, en de helft van de wereld zou je een stempel opdrukken. Recht op je voorhoofd, zodat iedereen ervan kon meegenieten. Oh, kijk die daar eens gaan.
Haar blik gleed terug naar de man toen deze weer begon te spreken. Luchtig haalde ze haar schouders op en glimlachte kort terug, waarna ze een doorzichtig rietje pakte en deze in haar Bacardi Razz stopte, om er vervolgens langzame rondjes mee te draaien terwijl ze nadacht. "Mijn ouders, vooral mijn vader, heeft het niet zo op de media." Ja, er waren wel eens belangrijke dingen van zijn bedrijf gelekt waar hij alles behalve blij van was geworden. Waarschijnlijk zouden haar ouders het nooit als middel gebruiken om haar in de gaten te houden. Daar had haar vader zijn eigen mensen wel voor. Om in de gaten te houden dat ze wel netjes binnen zijn lijntjes leefde. Dat deed ze al jaren niet meer.
Afwachtend werd ze aangekeken en het duurde eventjes voordat de vraag bij haar binnenkwam. Oh. Uhm. Shit. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar slikte de woorden weer in toen ze zich bedacht dat hij dat natuurlijk al wist. Muziek. "Ik ben niet zo.. speciaal.. ofzo.." sprak ze ongemakkelijk terwijl ze doorging met het tekenen van figuurtjes - die vrijwel meteen weer verdwenen - in haar drankje. "Behalve dat ik dan van muziek houd.." Urg. Haar blik gleed voorzichtig weer naar de man toe, hij hield zonder twijfel ook wel van muziek. Zo gepassioneerd als ze hem toen die ene keer bezig had gezien. "Mijn lievelingskleur is zwart.. Ik houd van reizen.. shoppen.." Ze haalde haar schouders op en grinnikte een keertje. Zie je wel, niet zo veel speciaals. Dit keer keek ze de man afwachtend aan. Nou?

Haar vader was absoluut geen fan geweest van de mensen met klikkende camera's die probeerden de verse roddels uit zijn bedrijf te halen. Het waren simpele dingetjes, maar wel van belang voor bepaalde extra winsten die gemaakt konden worden. Allemaal economisch gedoe, als je het haar vroeg. Iets waar ze zich totaal niet in interesseerde. Bij zijn vraag moest ze eventjes nadenken. "Mijn ouders probeerden mij gewoon weg te houden bij de media. Maar dat lukte natuurlijk niet altijd.. en ja.." Eventjes haalde ze haar schouders op. "Op een gegeven moment weet je niet beter, maar toen ik ouder werd en het meer begon te begrijpen ging ik me er vooral aan irriteren." Een kleine glimlach speelde rond haar lippen en ze schudde haar hoofd een keertje. "En het is niet zo dat ik zó belangrijk ben, alleen omdat mijn vader een welbekend bedrijf beheert." Ze was geen dochter van de een of andere koning.
Ze moest hem gelijk geven toen hij zei dat niet iedereen een kopie was van elkaar. Natuurlijk had ze het riedeltje wel vaker gehoord: iedereen is op zijn eigen manier bijzonder. Maar snapten ze dan niet dat het hartstikke moeilijk was om dat soort dingen voor jezelf te beslissen? Daar kwam nog eens bij dat Clarissa nooit goed was geweest in het maken van keuzes. Haar blik gleed naar de barman die ondertussen een drankje neergezet had voor de man. Oh ja. Nog altijd stond haar halfvolle Bacardi Razz daar, dus besloot ze er ondertussen een slokje van te nemen. Het was.. iets. Een kleine glimlach verscheen op haar lippen en ze richtte haar blik weer op haar drankje, licht na grijnzend. Terwijl dat zijn volgende vraag luidde nam ze nog een klein slokje, waarna ze het glas toch weer op de bar neerzette en het rietje er een keertje indoopte. "Het was niet mijn eigen keuze," gaf ze toe terwijl dat ze vanuit haar ooghoek naar de man keek. "Mijn vader wil graag dat ik later het bedrijf overneem, en daarvoor moet ik een goede scholing hebben volgens hem. Muziek vindt hij maar onzin, iets waarmee je later niks kan bereiken. Uiteindelijk moest ik wel gaan, dus ja.." George was zo lief geweest om met haar mee te komen, zodat ze alsnog samen muziek konden blijven maken. Ze wist dat haar vriendin ook niet zo'n leerfreak was. "En u dan? U ziet er niet bepaald uit als het standaard type docent."

Het klonk alsof hij nieuwsgierig was toen hij zijn volgende vraag stelde. Een kleine glimlach kwam rond haar lippen, maar enkel haar schouders werden een keertje opgehaald. Soms schaamde ze zich wel eens voor dat soort dingen, maar als je haar naam zou googlen zou je er toch wel achter komen. Echt een geheim was het dus niet. "Well.. sowieso vinden ze het altijd geweldig als ze details over andermans liefdesleven naar boven kunnen halen.. Niet dat ik ooit een serieuze relatie heb gehad, maar bij elk klein dingetje wat ze zegt of doet bedenken ze hun eigen fantasieverhaal." Ze voelde hoe haar wangen weer een beetje rood aanliepen en zuchtte een keertje, waarna ze haar blik weer wat beschaamd afwendde.
Volwassen, dat zou je wel zeggen ja. Enkel had ze zelf geen geld, alles werd betaald door haar vader en dus moest ze ook wel doen wat hij zei. "De economie? Niks voor mij. Het is gewoon veel te saai allemaal, dat zou ik nog geen volle dag volhouden. Alle misleidingen, geef mij liever een vrijer iets." Maar wat dat vrije iets dan kon zijn, wist ze zelf ook niet zo goed. Veel mensen beslisten al wat ze later gingen doen op hun zestiende levensjaar, maar Clarissa had die stap nooit gemaakt omdat ze het simpelweg niet wist en ze haar leven niet wilde verpesten door een stomme keuze te maken waar ze later spijt van zou krijgen.
Haar nieuwsgierigheid was ook gegroeid nadat ze haar vraag had gesteld. Eerst volgde ze zijn blik toen hij zijn drankje opnam en er een slok van nam, waarna het alweer snel teruggeplaatst werd op de onderzetter die op de bar was geplaatst. Haar wenkbrauw ging een beetje omhoog, lol in het lesgeven hmn? Nja, het zou kunnen. Met zijn vak tenminste, muziek moest wel leuk zijn om te geven. De mensen die voor een ander vak kozen waren niet lekker. "Ik heb bij geschiedenis saaiere verhalen gehoord, denk ik," zei ze en toverde een kleine grijns rond haar lippen. Ze leunde met haar elleboog op de bar en liet haar hoofd erop rustten, terwijl ze met haar andere hand het rietje beet had en ermee in haar drankje roerde. "Ik ben één en al oor." Hey, ze had hem net ook wat dingetjes verteld die ze nog nooit echt aan een ander had verteld, behalve George.

Het spelletje meespelen, iets waar ze eerlijk gezegd nooit bewust aan gedacht had op een moment dat ze bestormd werd door de paparazzi en al hun irritante vragen. Daarom grijnsde ze enkel wat doelloos, ergens had hij misschien wel een punt. "Nooit echt in me opgekomen," merkte ze toen luchtig op en nam nog een slokje van haar drankje. Hierna roerde ze er weer wat in met het rietje, eerder om zichzelf een houding te geven dan echt verveeld over te komen.
Langzaam kroop haar blik weer terug naar de zwartharige man, die haar een soort van vraag had gesteld. "Oh, maar hij weet het ook." Haar blik bleef op de man hangen, maar uiteindelijk gleed deze weer door om naar de andere bezoekers van de bar te kijken. "Het enige is dat hij het niet wilt accepteren, want hij is nogal vast in zijn mening dat ik maar gewoon moet doen wat hij zegt." Hij verwachtte wat haar betrof wat teveel van haar. Ze was nou eenmaal niet iemand die je in een kantoortje neer kon zetten en hoge verwachtingen van kon hebben op dat gebied.
Ondertussen luisterde ze redelijk geïnteresseerd naar wat hij te zeggen had. Het rietje wat nog altijd in haar drankje zat bracht ze naar haar lippen en nam er zo een slokje van, zodat ze het glas niet vast hoefde te pakken en in deze houding kon blijven zitten. Onder haar wimpers door keek ze nog altijd naar hem. Zeven jaar studeren. Pfieuw. Dat was een lange weg om te gaan. "Nou, dan bewaren we dat verhaal maar voor een andere keer," zei ze met een klein glimlachje. Stiekem was ze wel benieuwd wat hij dan geleerd zou hebben - gezien het vast en zeker wel iets met muziek te maken had en voor muziek kon je haar uren geboeid houden, hoe saai het in werkelijkheid was. Alles was beter dan zo'n wiskundeproefwerk, of een atletiektest bij gym. Muziek studeren kon toch niet zo saai zijn?
Bij de deur van de bar klonk wat ophef, waarna ze haar het rietje liet voor wat het was, haar hoofd een beetje en in de richting van de ingang keek waardoor ze binnen was gekomen. Fijn. Die vreselijke mensen probeerden zich een weg naar binnen te drukken. Zo heel erg kon dat ene toch niet zijn waar ze het de hele tijd over hadden. Kort beet ze op haar lip en rechtte ze haar rug weer, precies op het moment dat er een vage flits te zien was en ze deze dus net de rug toe had gekeerd. "Ik haat die mensen.." mompelde ze zacht tussen haar tanden door, waarna haar blik zijdelings naar haar gezelschap schoot. Ze legde haar hand op de tafel neer en tikte er wat zenuwachtig met haar vingers op. Normaal gesproken was de aandacht van de paparazzi voor haar toch niet zo groot. Hoe langer het duurde, hoe meer zorgen ze zich begon te maken met wat voor foto ze nou weer hadden gevonden.

Rustig roerde ze nog een keertje met haar rietje door haar drankje heen, die ondertussen al niet zo vol meer was. De barman wierp haar een veelbetekenende blik toe, hij hoopte vast en zeker dat hij nog wat drankjes zou kunnen verkopen. Clarissa reageerde er echter niet op, ze zou vanzelf wel wat bestellen als ze daar zin in had. Het rietje werd losgelaten waarna ze het glas in haar rechterhand nam en er een slokje van nam. Bij de woorden van de man kon ze een spontane grinnik niet onderdrukken. Eh.. nee.. waarschijnlijk zou haar vader inderdaad niet willen dat zijn begeerde bedrijf schade op zou lopen door een dochter die haar best er simpelweg niet voor deed. Maar de vraag was echter wanneer haar vader dit in zou zien. Was het morgen? Over een week? Een jaar misschien? Wie weet was het tegen die tijd al te laat en zat ze er al aan vast. Haar wiskunde cijfers zouden waarschijnlijk nooit fantastisch worden.
Of er een volgende keer zou zijn dan. Het was te hopen dat ze hem vaker zou zien, want als dat niet zo was zou dat betekenen dat één van hen.. tsja.. De gedachte stopte ze snel weer weg, nu moest ze niet meteen gaan doemdenken zeg.
Haar gedachtes hadden haar wat af laten dwalen en nog altijd licht geïrriteerd door alle flitsen en gladde praatjes tikte ze met haar vingers op de bar. Bij de woorden die uitgesproken werden door de zwartharige man keek ze licht verbaasd op. Het moment om het spelletje mee te spelen? Ze volgde zijn blik in de richting van de ingang. Waarschijnlijk zou het niet lang meer duren voordat de paparazzi zich een weg naar binnen zou dringen. Niet allemaal dan, maar er waren er altijd wel een paar die het lukte. Hij glimlachte een keer en ze fronste kort toen hij vroeg of ze lippenstift bij had. "Uh.. ja.. natuurlijk heb ik dat.." Haar tasje werd op schoot getrokken en ze ritste het open. Al snel hadden haar vingers het langwerpige voorwerp gevonden, die ze behendig uit haar tas viste. Ze hield het ding twijfelend omhoog en keek de man aan. "Hoezo?" vroeg ze toen met nog altijd een lichte frons, maar ook duidelijk nieuwsgierig en met een glimlach. Wat was 'ie nou weer van plan?

Ze keek hem nog altijd afwachtend aan, met een mengeling van nieuwsgierigheid erin verworven. Haar lippenstift hield ze nog altijd tussen haar duim en wijsvinger, terwijl ze hem met licht omhoog getrokken wenkbrauwen aankeek. Hoe graag ze van die paparazzi af wilde, werd haar toen gevraagd. Eventjes was ze stil, en keek ze hem nog altijd wat verward aan. Wilde hij de hele bar ermee onder gaan kladden ofzo? "Heel graag ja," was haar antwoord duidelijk. Duh, die mensen irriteerden haar altijd al en ze zou het fijn vinden om eens een keer een gezellig avondje te hebben zonder het constant afschermen van haar gezicht. Nu begon ze toch echt wel heel benieuwd te worden wat hij van plan was, dus haalde ze de frons van haar gezicht en keek ze hem met een kleine glimlach nieuwsgierig aan. Hij hoopte dat het niet watervast was. "Hoogstwaarschijnlijk wel, maar er zijn altijd wel manieren om het eraf te krijgen." Hierna keek ze hem weer aan, wat zou hij nou gaan doen?

Hij nam de lippenstift van haar over en ze liet haar hand weer op de bar zakken. Ondertussen was haar glas leeg en werd deze door de barman weggenomen. Het dopje werd eraf gedraaid en de knalrode lippenstift werd zichtbaar. Bij zijn woorden kwam de frons op haar gezicht weer terug, ze moest zorgen dat ze uit het zicht bleef met als voorbeeld achter de bar. Hmn? "Oké," zei ze in een korte grinnik en ze wipte van haar kruk af. De jonge gozer achter de bar had wat woorden opgevangen en knikte een keertje toen Clarissa hem vragend aan had gekeken. Ze liep om de bar heen en stond uiteindelijk tegenover de man, wierp ze nog een ondeugende en vermaakte blik op hem waarna ze zich zoals gezegd achter de bar liet zakken en afwachtend bleef zitten. Al het goed was zouden de eerste paparazzi zich zo wel een weg naar binnen dringen. En inderdaad, het geluid in de bar werd harder wat het teken was dat ze binnen waren.

Ze had zich achter de bar laten zakken en liet haar blik ene keertje rondgaan. Wie had ooit gedacht dat ze dat ze ooit hier zou komen te zitten? Bij deze gedachte schudde ze en keer grijnzend haar hoofd en sloot hierbij haar ogen. Ze leunde wat achterover en zuchtte een keertje. Jammer dat ze zich niet ergens anders had verstopt, want dan had ze misschien kunnen zien wat hij zou doen om die paparazzi weg te werken. Haar knieën had ze wat opgetrokken en haar handen er omheen geslagen. De drang was groot om te kijken toen ze een barkruk achteruit hoorde schuiven, maar wie weet zou ze dan alles wel verpesten. Daarom bleef ze dan ook afwachtend achter de bar zitten, misschien zou ze nog wel iets op kunnen vangen van zijn plan.
Een dramatische schreeuw die bij de ingang van de bar te horen was en die stilte liet ontstaan liet zelf haar haar adem inhouden. Op dit moment was de drang nog groter om te kijken, maar omdat ze het niet wilde verpesten zat ze in tweestrijd. Bij zijn woorden kwam er een twinkeling in haar ogen te liggen. Dit was werkelijk waar geniaal. Haar naam klonk en het werd bevestigd dat zij de persoon moest zijn die hem achtergelaten had. Meteen klonk de overvloed van vragen die hem overspoelde, wat ervoor zorgde dat er een brede grijns rond haar lippen kwam te liggen. Wat gemurmel klonk en ze herkende zijn stem, maar wat hij precies zei kon ze niet verstaan. Iets met pijn.. hmn.. een kans.. Nog altijd werden de meest wilde vragen gestel, maar het leek gewoon alsof je de roedel hongerig weg hoorde stuiven toen hij zei dat ze naar het centrum was gegaan. Yes. Langzaam maar zeker keerde de rust terug in de bar, de paparazzi ging in de richting van het centrum nu. Voor de zekerheid bleef ze zitten totdat de kust helemaal veilig was.
Toen de stem van de man klonk keek ze kort omhoog, waarna ze haar vingers op de rand van de bar legde en zichzelf een beetje omhoog hield. Voorzichtig gleed haar blik door de bar heen, uiteindelijk bleven ze hangen bij de man en rechtte ze helemaal haar rug. Een brede glimlach was te zien rond haar lippen en ze haalde kort haar hand door haar haren heen. "Dat was geweldig!" zei ze enthousiast en kwam achter de bar vandaan, waarna ze met een zachte plof weer op haar kruk kwam te zitten. Nu pas zag ze de rode veeg op zijn wang, waardoor ze het niet kon laten om te grinniken. "Ziet er heel elegant uit," plaagde ze lichtjes en leunde met haar rug tegen de bar aan, zodat ze hem beter aan kon kijken dan daarnet. "Ben je niet bang dat dit morgen overal groot in de roddelbladen komt te staan?" vroeg ze toen met nog altijd een zachte glimlach rond haar lippen. "Geheime vlam van wordt harteloos achtergelaten," zei ze dramatisch en grinnikte weer kort. "In elk geval, bedankt." Tsja, dat was wel het minste wat ze kon doen!